Beil, Michael

Studiował fortepian i teorię muzyki w Wyższej Szkole Muzyki w Stuttgarcie oraz kompozycję u Manuela Hidalgo. W 1996 kierował wydziałem muzyki współczesnej oraz wykładał teorię muzyki i kompozycję w szkołach muzycznych w Berlinie. W tym czasie kierował również berlińskim festiwalem muzyki współczesnej Klangwerkstatt. W 2000 wraz ze Stephanem Winklerem założył zespół Skart, który w swoich koncertach wykorzystywał elementy intermedialne. W 2007 został wykładowcą muzyki elektronicznej w Wyższej Szkole Muzyki i Tańca oraz dyrektorem studia muzyki elektronicznej w Kolonii. 

Jako kompozytor otrzymywał zamówienia m.in. od festiwali muzyki współczesnej Ultraschall w Berlinie, Éclat w Stuttgarcie i Wien Modern. Jego muzykę nadawały rozgłośnie takie jak RBB i SWR. Otrzymał stypendia zamku Künstlerhaus w Wiepersdorfie, paryskiego centrum Cité des Arts oraz ufundowane przez szwajcarskiego pisarza Heinricha Gartentora stypendium w Thun na artystyczne projekty wideo. Uczestniczył w forum dla młodych muzyków organizowanym przez Towarzystwo Muzyki Współczesnej z udziałem zespołu Ensemble Modern. 

Michael Beil skupia się na łączeniu muzyki elektronicznej, instrumentalnej i wideo. Jego utwory oparte są na wiązaniu sytuacji scenicznych z procesem rozwijania dzieła muzycznego. W akcie powstawania kompozycji uczestniczą zazwyczaj instrumentaliści, których udział dokumentowany jest jako element utworu, dzięki czemu kształtowanie w czasie oraz spójność dzieła stają się dla słuchaczy dostrzegalne i przejrzyste. Do osiągnięcia tego celu kompozytor wykorzystuje uprzednio zarejestrowane nagrania audio i wideo. Innym fundamentalnym celem jego twórczości jest podważenie pojęcia wytworu artystycznego jako arcydzieła. Mając ów cel na względzie, kompozytor wykorzystuje jedynie gotowe fragmenty, przekształcając je i dekonstruując, zmieniając kontekst popularnego materiału muzycznego czy też materiału idiomatycznego dla konkretnych instrumentów. 

Utwory z utrwaloną partią audio/wideo: Nexus na dwa fortepiany (1995), Und Zehn ist keins na sopran i zespół (1998), Und Neun ist Eins na sopran, saksofon, fortepian i perkusję (1998), Und Acht na akordeon (1999), Mach Sieben na fortepian (1999–2000), Und Sechs na zespół (2000), Aus Eins Mach Zehnna orkiestrę (2001), Aus Fünf na zespół (2001), Batterie na perkusję (2003), Die Zwei na flet i fortepian (2004), Beleuchter na flet, skrzypce i wiolonczelę (2004), Verlier die Vier na perkusję i fortepian (2006), Karaoke na saksofon, fortepian i perkusję (2006), Rebranng! na flet, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2008), Doppel na dwa fortepiany, elektronikę i warstwę (2009/13), belle nuit na sopran, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2009), along na gitarę elektryczną (2010), wie jetzt? na flet i zespół (2012, wersja koncertowa), exit to enter na zespół (2013), swap na flet, obój i klarnet (2014). 

Utwory instrumentalne i wokalne: Grat na altówkę solo i orkiestrę kameralną (1995), Die Drei na sześciu śpiewaków (2002), twisted na orkiestrę, dwa chóry i chór dziewczęcy (2006). 

Teatr muzyczny: Branng! na kontratenor, narratora, aktorkę i taśmę (2005), Mahlzeit Provokation na dwa soprany, trzech aktorów i taśmę (2010), wie jetzt? na dwóch aktorów, zespół i taśmę (2011), blinded na kontratenor, sopran chłopięcy, narratora, kwartet smyczkowy i taśmę (2011).