Zawadzka-Gołosz, Anna

kompozytorka i pedagog. Urodziła się w Krakowie i tu studiowała dwa kierunki w krakowskiej uczelni muzycznej – kompozycję u Krystyny Moszumańskiej-Nazar i teorię muzyki. W latach 1986–87 uzupełniała studia kompozycji w Folkwang Hochschule für Musik, Theater und Tanz w Essen-Werden (Niemcy) u Wolfganga Hufschmidta i Nikolausa A. Hubera (studio muzyki elektroakustycznej). 

Współpracowała z Eksperymentalnym Studiem Polskiego Radia w Warszawie i Studiem Elektronicznym Akademii Muzycznej w Krakowie, co zaowocowało twórczością w zakresie muzyki elektroakustycznej. 

Uczestnicząc w kilku kolejnych edycjach Międzynarodowych Wakacyjnych Kursów dla Młodych Kompozytorów w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą (1983–86), miała okazję skorzystać z twórczego doświadczenia, spotkać się osobiście z myślą i osobowością takich kompozytorów, jak Iannis Xenakis, Witold Lutosławski, Makoto Shinohara, Witold Szalonek, François Bernard Mâche czy Lars-Gunnar Bodin, co nie pozostało bez znaczenia dla rozwoju jej drogi twórczej. 

Od ukończenia studiów pracuje w Akademii Muzycznej w Krakowie (od 2011 jest profesorem sztuk muzycznych), gdzie obecnie prowadzi klasę kompozycji.

W jej dorobku twórczym znajdują się utwory symfoniczne, kameralne i elektroakustyczne, które wykonywane były wielokrotnie w kraju i za granicą. Obecnie koncentruje się w większej mierze na twórczości czysto instrumentalnej, w ramach której rozwija zainteresowania własną koncepcją „harmonii barw” i przestrzennym aspektem narracji muzycznej. Eksploracja idei prowadzenia narracji muzycznej „w głąb obrazu dźwiękowego” – począwszy od Suity przestrzeni na 17 instrumentów z roku 2006 (obraz „płaski – przestrzenny”) – i przezwyciężania trudności w percepcji wielowarstwowej i wielowymiarowej stanowi dziś dla niej ciągle aktualne zagadnienie. 

W refleksji twórczej i analitycznej artystki istotne miejsce zajmuje twórczość Witolda Lutosławskiego, zwłaszcza idea „komponowania percepcji” (opublikowała m.in. artykuły Momenty nieważne w muzyce Witolda Lutosławskiego, O komponowaniu percepcji. Casus Witolda Lutosławskiego). 

Wybrane utwory: Witraż II na klarnet, wiolonczelę, wibrafon i akordeon (1980), Senza na kontrabas (1984), Esoterikos na sopran i kwartet obojowy (1985), Girare na perkusję i taśmę (1986), Improwizacje ornamentalne na dwoje skrzypiec, klarnet, wiolonczelę, wibrafon i fortepian (1991), Źdźbła na perkusję (1992), Figury retoryczne na trzy kwartety smyczkowe, smyczki, obój, klawesyn i fortepian (1993), Poco a poco più... na altówkę i fortepian (1994), Trio contra punctum na flet, obój i fagot (1996), Glissbigliandona obój i taśmę (1997), Mozartkugeln na flet (1998), Mirrors na orkiestrę smyczkową (1999), Metafrazy na kwartet smyczkowy (2001), Cadenzana kwartet smyczkowy (2001), Fantazja i chorał na fortepian (2001), Concertona ośmiostrunową gitarę i orkiestrę smyczkową z fortepianem i klawesynem (2002), Tańce rezonansowe na wiolonczelę i kwartet smyczkowy (2005), Suita przestrzeni na 17 instrumentów (2006), Epifrazyna kwintet dęty i perkusję (2008), Zstępowanie na wiolonczelę i orkiestrę symfoniczną (2009), Spettro na skrzypce, fortepian i orkiestrę symfoniczną (2012), Preludium i fuga na fortepian (2012), Danzonetta na flet (2013), Esej o ziemi i o niebie na wiolonczelę i fortepian (2014), Chorały traw na fortepian (2015), Trzy psalmy na wiolonczelę (2015), Trzy psalmy w pejzażu na wiolonczelę i fortepian (2016), Choreofonie na orkiestrę symfoniczną (2016), Sussurro di campane na fortepian (2017), Poco divertimento na wiolonczelę i fortepian (2018), Ex motu na orkiestrę (2018).