Gervasoni, Stefano

ur. w 1962 w Bergamo, studia kompozycji rozpoczął w 1980 za radą Luigiego Nona – spotkanie z nim, a także kontakty z Brianem Ferneyhough, Peterem Eötvösem i Helmutem Lachenmannem miały decydujące znaczenie dla jego kariery. Po studiach w Conservatorio Giuseppe Verdi w Mediolanie kontynuował naukę w roku 1990 u Györgya Ligetiego na Węgrzech. W 1992 uczęszczał na kursy kompozycji i muzyki komputerowej w IRCAM-ie. W trakcie trzech lat pobytu we Francji Gervasoni zaczął zdobywać międzynarodowe uznanie jako kompozytor. Lata 1995–96 spędził na rezydenturze w rzymskiej Villa Medici. Reputację jednego z najwybitniejszych włoskich kompozytorów swego pokolenia zyskał m.in. dzięki zamówieniom ze strony prestiżowych instytucji, zespołów i festiwali, jak WDR, SWR, Orchestra Nazionale della RAI, Münchener Kammerorchester, Festival d’Automne w Paryżu, Radio France, IRCAM, Casa da Musica w Porto, Festival Archipel w Genewie, Divertimento Ensemble w Mediolanie, Ensemble intercontemporain, Ensemble Modern, Ensemble Contrechamps w Genewie, Maerzmusik Festival w Berlinie, Ars Musica Bruxelles, Festival Musica w Strasburgu, francuskie ministerstwo kultury, Teatro alla Scala i Suntory Hall w Tokio. Jego utwory były publikowane przez wydawnictwa Ricordi (od 1987) oraz Suvini Zerboni (od 2000). 

Monograficzna CD z muzyką Gervasoniego, zatytułowana Antiterra i wydana w roku 2008 przez Aeon, jest świadectwem „brzmieniowego świata o wielkim bogactwie, subtelności, wyrafinowaniu i ekspresji oraz przykuwającej uwagę organicznej spójności” (Philippe Albèra). Inne monograficzne płyty ukazały się w wydawnictwach Harmonia Mundi (w serii „Musique Française d’Aujourd’hui”, utwory w wykonaniu Ensemble Contrechamps), Stradivarius (Divertimento Ensemble), Winter & Winter (nagranie wyróżnione nagrodami Académie Charles Cros i Diapason d’or). Ostatnia (2016) wydana przez Winter & Winter płyta zatytułowana jest Le pré i zawiera trzy księgi cyklu utworów na fortepian. 

Stefano Gervasoni uzyskał wiele nagród, m.in. Premio della Critica Musicale „Franco Abbiati” (2010), był stypendystą Fondation des Treilles w Paryżu (1994) i DAAD w Berlinie (2004) oraz kompozytorem rezydentem Domaine de Kerguéhennec (2008–10). Wykładał na Międzynarodowych Wakacyjnych Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, kursach organizowanych przez Fondation Royaumont w Paryżu, na Uniwersytecie Toho w Tokio, na Festival International di Campos do Jordão w Brazylii, w Konserwatorium w Szanghaju, w Columbia University (Nowy Jork), w Harvard University (Boston) i na Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Takefu. Był rezydentem w Lausanne Conservatoire (2005) i na Yellow Barn Summer Academy (Vermont, 2016), prowadził też wykłady w ESMUC w Barcelonie w sezonie akademickim 2012–13. Od 2006 Stefano Gervasoni jest profesorem kompozycji w Conservatoire National Supérieur de Musique et de Danse w Paryżu. W 2015 ukazała się poświęcona muzyce Gervasoniego książka Philippe’a Albèry’ego zatytułowana Le parti pris. 

Wybrane utwory(od 2008): Com que voz, concert de mélodies sur des sonnets de Luís Vaz de Camões et des fados d’Amália Rodrigues na śpiewaczkę fado, baryton, duży zespół i live electronics (2008), Reconnaissancena orkiestrę (2008), Gramigna na cymbały i zespół (2009), Masques e Berg na skrzypce i altówkę (2009), Phanes na flet (2009), Prato prima presente na zespół (2009), Dir – In Dir na sekstet wokalny i sekstet smyczkowy (2010), Due Poesie francesi di Luca na głos kobiecy i zespół (2010), Nube obbediente na puzon i perkusję (2010), Prés, premier livre (I–VI) na fortepian (2010), Froward na trio smyczkowe, trio instrumentów dętych blaszanych i perkusję (2011), Horrido na siedem głosów (2011), Nube obbediente na puzon, perkusję i zespół (2011), Se taccio, il duol s’avanza, madrygały na 12 głosów solowych i skrzypce (2011), Tornasole II na dwie altówki i flet basowy (2011), Adagio ghiacciato, da Mozart, KV 356 na toy-piano (lub celestę) i skrzypce (2012), Folia na skrzypce (2012), Limbus-Limbo, opera buffa w siedmiu scenach (2012), Sonatinexpressive na skrzypce i fortepian (2012), Heur, leurre, lueur na wiolonczelę i orkiestrę (2013), Album di gurine doppie na akordeon i elektronikę (2014), Clamour – III kwartet smyczkowy (2014), Di dolci aspre catene, trzy madrygały na pięć głosów (2014), Pas perdu na cymbały (2014), Phanes II na saksofon sopranowy (2014), Romper del día, six poésies de José Ángel Valentena kontratenor i waltornię (2014), Tre canzoni popolari na głos żeński i fortepian (2014), Ansioso quasi con gioia na klarnet basowy (2015), Fado errático na głos żeński, zespół i elektronikę (2015), Luce ignota della sera (da Robert Schumann, zwölf vierhändige Clavierstücke für kleine und große Kinder, op. 85 n. 12) na fortepian i elektronikę (2015), Odoina dwa oboje (2015), Prés – III, troisième livre (XIII–XVIII) na fortepian (2015), Strepito e garbuglio na kontrabas (2015), Di respiri mancanti na orkiestrę (2016), Fu verso o forse fu inverno na mezzosopran, fortepian i elektronikę (2016), Muro di canti, instalacja dźwiękowa (2016), Veränderung XXXI-bis (da Diabelli-Variationen op. 120) na zespół (2016), Yoru no hibiki, yama no naka yori na głos i kwartet smyczkowy (2016), Altra voce omaggio, à Robert Schumann na fortepian i elektronikę (2017), Capriccio ostico na zespół (2017), Eufaunique na duży zespół (2017), Prima traccia na basethorn i elektronikę (2017), The Triple foole, cztery madrygały na pięć głosów (2017), In die Lu geschrieben na mezzosopran, harfę, celestę, perkusję i orkiestrę smyczkową (2018).