Ablinger, Peter

ur. w 1959 r. w Schwanenstadt, Austria. Początkowo studiował grafikę i uprawiał free jazz. Studia kompozycji ukończył u Gösty Neuwirtha i Romana Haubenstocka-Ramatiego w Grazu i w Wiedniu. Od 1982 mieszka w Berlinie, gdzie był inicjatorem i organizatorem wielu festiwali i koncertów. W 1988 założył zespół Ensemble Zwischentöne. W 1993 wykładał gościnnie na Uniwersytecie Muzycznym w Grazu. Dyrygował zespołami Klangforum Wien, United Berlin i Insel Musik Ensemble. W latach 2013–17 był wykładowcą University of Huddersfield. Jego utwory były wykonywane na festiwalach Berliner Festwochen, Wiener Festwochen, w Darmstadcie, Donaueschingen, w Stambule, Los Angeles, Oslo, Buenos Aires, Hongkongu, Londynie, Nowym Jorku. Jego instalacje były przedstawiane m.in. w Offenes Kulturhaus Linz, Diözesanmuseum Köln, Kunsthalle Wien, Neue Galerie der Stadt Graz, Kunsthaus Graz, Akademie der Künste Berlin, Haus am Waldsee Berlin, Santa Monica Museum of the Arts. 

Ablinger jest obecnie jednym z niewielu artystów, którzy używają szmerów bez związku z jakimkolwiek symbolizmem, bez odniesienia do pojęć w rodzaju chaos, energia, entropia, nieporządek, wieczność, bez zamiaru sprzeciwiania się czemukolwiek lub bycia nieposłusznym czy destruktywnym, lecz dla nich samych. Ma za sobą długą drogę dociekania natury dźwięku, czasu – aspektów uważanych za zasadnicze dla muzyki. Jego dokonania kwestionują konwencje zwykle uważane za pewniki, jak powtarzanie, monotonia, redukcja, redundancja, gęstość i entropia. „Dźwięki nie są dźwiękami! One są tu, by oderwać uwagę intelektu i ukoić zmysły. Słuchanie nigdy nie jest «słuchaniem»: słuchanie jest tym, co mnie stwarza”. Peter Ablinger jest, jak stwierdził Christian Scheib, mistykiem oświecenia, którego wołania i litanie mają na celu poznanie. Jest też sceptykiem rozumiejącym reguły rządzące kulturą oraz (destruktywne) zwyczaje narzucane przez tradycję. „Więc bawmy się dalej i mówmy: dźwięki są po to, żeby usłyszeć (nie po to, by były słuchane – to coś innego). I to słyszenie jest po to, żeby przestać (Das Hören ist da um aufzuhören) – więcej nie mogę powiedzieć”. 

Christian Baier 

Cykle utworów: Weiss/Weisslich na rozmaite media: instrumenty, instalacje, przedmioty, media elektroakustyczne, prozę, muzykę bez dźwięków (1980–99), Stücke 1989–94, 12 utworów dla od 1 do 25 instrumentalistów oraz na siedem głosów (1989–94), Sehen und Hören, fotografie, projekcje (od 1995), IEAQV na instrumenty i media elektroakustyczne, utwory powiązane z konkretnymi miejscami (od 1994), Instrumente und Rauschen na instrumenty i szmery z CD (od 1994), Quadraturen na media elektroakustyczne, zespoły i orkiestry (od 1994), Das Buch der Gesänge, fotografie akustyczne (od 1997), Voices and Piano na fortepian i CD (od 1998), Klänge auf Papier– rozmaite przedmioty ułożone na papierze (od 1999), Opera/Werke – opery, instalacje, koncerty oraz inne formy artystyczne (od 2000), Orte instalacje (od 2001), Instrumente & na instrumenty i inne źródła dźwięku (od 2006), Augmented Studies (od 1983). 

Inne utwory: 10 kleine Stücke für 6 Stimmen na sześć głosów (1995, 2002), Übersetzungen 1-8, gumki recepturki rozciągnięte na tekturze, nuty i wskazówki (1997), Grundierungen 1-6 na organy (1997), Hotel Deutsches Haus na flet basowy, rożek angielski, klarnet i CD (2000/01), 1-127 na gitarę elektryczną i CD (2002), Altar na głośniki, mikrofony, słuchawki, elektronikę, wiolonczelę i orkiestrę (2002–03), Akt/Rückenansicht na aktorów i CD (2003), 3 Easy Pieces, instalacja (2003–04), 6 Linien na fortepian (2004), From Inside Out na okno wystawowe, mikrofon i głośnik (2004/06), Ohne Titel 1-10 na dowolne instrumenty (2005), 11 Intermezzi aus Opera/Werke „Das Orchester” na orkiestrę i CD (2005), Kleine „Publikum” Suite na zespół, klawiatury sterowane komputerowo i CD (2005), „Tanz” aus Das Publikum/Stadtoper Graz na dwa fortepiany, dziewięć instrumentów i CD (2005), Gehörgang – spacer w labiryncie (2007), Fallstudie – kino dla jednej osoby (2004–08), Weisse Wäsche – bielizna i ręczniki (2003–08), Amtsee bei Regen na trzy do ośmiu głosów lub instrumentów (2008), A + O na harfę i CD (2005/09), Selbstportrait mit Mitersill – eine Skizze in 3 Sätzen dla dzieci, młodzieży, performera, na CD i przedmioty (2009), 1111 Vögel, radiowa rzeźba dźwiękowa (2017/2018).