Sikora, Elżbieta

ur. 1943 we Lwowie, ukończyła studia na Wydziale Reżyserii Muzycznej w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. W latach 1968–70 studiowała muzykę elektroakustyczną w Paryżu, w Groupe de Recherchers Musicales, pod kierunkiem Pierre’a Schaeffera i François Bayle’a. Po powrocie do Warszawy odbyła w tutejszej uczelni studia kompozytorskie u Tadeusza Bairda i Zbigniewa Rudzińskiego. W czasie studiów utworzyła wraz z Krzysztofem Knittlem i Wojciechem Michniewskim utworzyła grupę kompozytorską KEW, z którą występowała na koncertach w Polsce, Szwecji, Austrii i RFN. Od 1981 roku mieszka we Francji. Jako stypendystka Rządu Francuskiego uczestniczyła w kursie muzyki komputerowej w IRCAM i studiowała kompozycję u Betsy Jolas w Paryżu. Prowadziła przez lata zajęcia z dziedziny muzyki elektroakustycznej w Konserwatorium w Angoulême oraz w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych. Była stypendystką miasta Mannheim, a także Fundacji Kościuszkowskiej studiując muzykę komputerową w Center for Computer Research in Music and Acoustics (CCRMA) na Uniwersytecie Stanford pod kierunkiem Johna Chowninga. Jest laureatką Konkursu Młodych ZKP (1978, wyróżnienie za Według Pascala), Konkursu im. C. M. Webera w Dreźnie (1978, II nagroda za operę kameralną Ariadna), Konkursu Muzyki Elektroakustycznej w Bourges (1980, wyróżnienia za TheWaste Land i Listy do M.; 1999, Prix Magistere za Aquamarina) oraz konkursu dla kompozytorek w Mannheim (1982, I nagroda za Guernikę). W 1994 artystkę uhonorowano dwiema nagrodami SACEM: Prix Pedagogique za utwór Chant’Europe oraz Prix du Printemps za całokształt twórczości. W 1996 otrzymała nagrodę Nouveau Talent Musique SACD (Stowarzyszenie Autorów i Kompozytorów Dramatycznych) w Paryżu za operę Wyrywacz serc. W 1997 Elżbieta Sikora została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej. W 2000 otrzymała Künstlerinnenprise przyznaną przez miasto Heidelberg, w 2003 wyróżnienie specjalne Jury de l’Académie du Disque Lyrique w Paryżu za Le Chant de Salomon i Eine Rose als Stütze (CD Chant du Monde). W 2004 Elżbieta Sikora została odznaczona orderem Chevalier des Arts et des Lettres przez francuskiego Ministra Kultury. W lutym 2012 otrzymała nagrodę „Sztorm Roku 2011” za operę Madame Curie (wraz z Anną Mikołajczyk, odtwórczynią głównej roli), której prapremiera światowa w wykonaniu Opery Bałtyckiej odbyła się 25 listopada 2011 w Paryżu. W 2012 za ten utwór Elzbieta Sikora otrzymała także nagrodę „Splendor Gedanensis” Prezydenta Miasta Gdańska oraz Nagrodę Artystyczną Marszałka Województwa Pomorskiego „Gryf ”. W latach 2011–17 Elżbieta Sikora była dyrektorem artystycznym festiwalu Musica Electronica Nova we Wrocławiu. 

Wybrane utwory: Pieśni rozweselające serce na sopran i pięć instrumentów (1973), I Kwartet smyczkowy (1975),Guernica – Hommage à Pablo Picasso na chór (1975–79), Podróż druga na taśmę (1976), Według Pascala na trąbkę, harfę, klawesyn, wiolonczelę i recytatora (1977), Ariadna, opera kameralna (1977), Ziemia jałowa, utwór radiofoniczny wg T.S. Eliota (1979), II Kwartet smyczkowy (1980), Piaski na flet i perkusję (1980), Głowa Orfeusza na taśmę (1981), Podróż trzecia na flet (1981), Głowa Orfeusza II na flet i taśmę (1981), Janek Wiśniewski, grudzień, Polska na taśmę (1981–82), Derrière son double, opera radiofoniczna na głos, zespół instrumentalny i dźwięki elektroniczne (1983), Solo na skrzypce (1983), Cienie na orkiestrę (1984–90), L’Arrache-coeur, opera (1984,1992), Rappel II na orkiestrę i transformacje (1988), Suita na wiolonczelę i taśmę (1990), Suite II na klawesyn, taśmę i transformacje (1990), Chant de Salomon na sopran i zespół kameralny (1991), Géometries variables na taśmę (1991), Sekstet smyczkowy „Hommage à Witold Lutosławski” (1993), Canzona na violę da gamba i zespół instrumentalny (1994–95), Suite III (baroque) na orkiestrę (1997),Omnia Tempus Habent, gdańskie oratorium na alt, chór chłopięcy, chór mieszany, organy i orkiestrę (1997), Ecce Homo na orkiestrę (1998), Aquamarinana taśmę (1998), In Memoriam Ursula, III Kwartet smyczkowy (1998),Lisboa, tramway 28 na saksofon i taśmę (1999), I Koncert na fortepian i orkiestrę „Hommage à Frédéric Chopin” (1999–2000), Eine Rose als Stütze, trzy pieśni do słów Hilde Domin na sopran i fortepian (2000), Innocentines do tekstów Réné de Obaldia na chór mieszany a capella (2001), Grain de sable, Rouge d'été, muzyka elektroakustyczna (2002), Eine Rose als Stütze, słuchowisko (2002), Michelangelo. Koncert na saksofon i orkiestrę (2005), Reflets irisés na fortepian i elektronikę (2007), South Shore na harfę i orkiestrę (2008), Madame Curie, opera do libretta Agaty Miklaszewskiej (2009–11), Sonosphère I: Twilling na obój, transformacje i kwintet smyczkowy (2014), Sonosphère II: My’Kaddisch na klarnet i kwintet smyczkowy (2016), Sonosphères III&IV: Symfonia Wrocławska na orkiestrę i transformacje elektroniczne (2017).