Morin, Emilie

studiowała początkowo muzykę klasyczną (skrzypce i śpiew) na różnych uczelniach; później zajęła się wykonawstwem jazzowym. W 1996 roku otworzyła na paryskim przedmieściu klub jazzowy Boplicity. Stała się producentką takich artystów jak trio Graillier/ Culaz/Goubert, Simon i Marianne Spang-Hansen, Bruno Rousselet, Edouard Ferlet, Steve Potts, Georges Arvanitas, Lionel oraz Stéphane Belmondo. W 2002 powołała do życia Movimientos, zajmującą się wsparciem artystycznym i produkcją wydarzeń muzycznych na żywo. Dla Sonii Wieder-Atherton tworzyła projekty płyt, programy audiowizualne, a także przygotowywała koncerty. Te doświadczenia przeniosła w sposób naturalny na deski teatralne, podejmując współpracę z komikiem Jacques’em Bonnaffé przy tworzeniu i rozwoju jego Compagnie Faisan. Była producentką i promotorką jego spektaklu L’oral et hardi i prowadziła niektóre z jego Banquets du Faisan (zawsze we współpracy z muzykami, autorami, kucharzami i przedstawicielami innych sztuk). 

W tym samym okresie, w latach 2006–07, była odpowiedzialna w ramach programu Unii Europejskiej Culture 2000 za nawiązanie i organizację współpracy kulturalnej z Erywaniem (Armenia), w szczególności w zakresie restauracji instrumentów, nauki lutnictwa i koordynacji życia muzycznego. 

Od 2002 roku odpowiada za koordynację i rozwój projektów Georges’a Aperghisa. Była jego asystentką artystyczną przy inscenizacji takich spektakli jak Avis de tempête (2004), Seul à seuls (2006), Les Boulingrin (2010) oraz Luna Park (2011).