Shout #1–3 - Monika Dalach

Shout (Krzyk) to tytuł piosenki brytyjskiego zespołu Tears for Fears wydanej w Wielkiej Brytanii 23 listopada 1984 roku i uważanej przez wielu za jeden z najbardziej rozpoznawalnych utworów lat osiemdziesiątych. Kojarzę go mocno z moim wczesnym dzieciństwem, popkulturą owej dekady oraz okresem rosnącego zainteresowania MTV w Polsce. Na początku lat dziewięćdziesiątych Shout, a także charakterystyczne brzmienie syntezatorów, instrumentów perkusyjnych i gitar elektrycznych było obecne w naszym domu prawie codziennie. Z czasem piosenka zyskała status osobisty i stała się mostem pomiędzy przeszłością a teraźniejszością, wehikułem przywracającym do życia wspomnienia z dzieciństwa, jak smak magdalenki z cyklu powieści Marcela Prousta W poszukiwaniu straconego czasu. Po około dwudziestu pięciu latach od premiery piosenka zyskała ponowną rozpoznawalność za sprawą serialu MTV Skins, co udowodniło jej ponadczasowość i uniwersalność. 

Cykl Shout to hybryda muzyki elektroakustycznej, teatru gestu oraz spektaklu audiowizualnego, czerpiąca muzyczne wpływy z muzyki rozrywkowej lat osiemdziesiątych. To badanie i antybadanie krzyku zakorzenione w terapii leczenia fobii i lęków krzykiem – metodzie stosowanej m.in. przez Johna Lennona, która zainspirowała Rolanda Orzabala i Iana Stanleya z zespołu Tears for Fears do skomponowania Shout. To studium napięć, zarówno tych widocznych, jak i tych głęboko skrywanych, ucieleśnionych, wyciszonych i nagłośnionych, widocznych na naszych twarzach i ciele, w ruchu i bezruchu, wtedy i teraz. 

Monika Dalach