Murail, Tristan

ur. w 1947 roku w Hawrze we Francji, ukończył arabistykę, następnie ekonomię, ostatecznie jednak poświęcił się kompozycji, którą studiował od roku 1967 pod kierunkiem Oliviera Messiaena w Konserwatorium w Paryżu. W 1971 zdobył Prix de Rome i spędził dwa lata w Villa Medici. Po powrocie do Paryża w 1973 był współzałożycielem zespołu Itinéraire, składającego się z młodych kompozytorów i wykonawców. Grupa szybko stała się znana z nowatorskich prób w dziedzinie konfrontowania brzmień instrumentów akustycznych z elektroniką. W latach osiemdziesiątych Tristan Murail w swych poszukiwaniach zaczął posługiwać się technologią komputerową i tak nawiązał wieloletnią współpracę z IRCAM. W ośrodku tym w latach 1991–97 nauczał kompozycji i brał udział w pracy nad kompozytorskim programem komputerowym Patchwork. Prowadził kursy i wykłady w licznych uczelniach i ośrodkach, m.in. na Międzynarodowych Wakacyjnych Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, w opactwie w Royaumont i w Centre Acanthes. Do roku 2011 był profesorem kompozycji w Columbia University w Nowym Jorku, w 2012 został mianowany profesorem kompozycji w Universität Mozarteum w Salzburgu. Obecnie prowadzi gościnne wykłady w Konserwatorium w Szanghaju. 

Wybrane utwory(od 1990): Allégories na sześć instrumentów i elektronikę (1989–90), Le Fou à pattes bleues na flet i fortepian (1990), La dynamique des uides na orkiestrę (1990–91), L’Attent dla siedmiu instrumentalistów (druga wersja, 1992), Serendib dla dwudziestu dwóch wykonawców (1992), La Barque mystique na zespół (1993), La Mandragore na fortepian (1993), L’Esprit des dunes na jedenaście instrumentów i elektronikę (1993–94), ...amaris et dulcibus aquis na chór mieszany i elektronikę (1995), Unanswered questions na flet (1995), Le Partage des eaux na wielką orkiestrę (1996), Attracteurs étranges na wiolonczelę (1992), Bois flotté na zespół i elektronikę (1997), Comme un oeil suspendu et poli par le songe... na fortepian (1998), Feuilles à travers les cloches na flet, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1998), Winter Fragments na zespół i elektronikę (2000), Le Lac na zespół (2001), Les travaux et les jours na fortepian (2002), Terre d’ombre na wielką orkiestrę i elektronikę (2003–04), Pour adoucir le cours du temps na osiemnaście instrumentów i elektronikę (2005), Légendes urbaines na dwadzieścia dwa instrumenty (2006), Les Ruines circulaires na klarnet i skrzypce (2006), Seven Lakes Drive na flet, klarnet, waltornię, fortepian, skrzypce i wiolonczelę (2006), Contes cruels na dwie gitary elektryczne i orkiestrę (2007), Liber Fulguralis na zespół, elektronikę i wideo (2008), Garrigue na flet basowy, altówkę, wiolonczelę i perkusję (2008), En moyenne et extrême raison na piętnaście instrumentów i elektronikę (2009), Les sept Paroles na orkiestrę, chór i elektronikę (2010), La Chambre des cartes na osiem instrumentów (2011), Dernières nouvelles du vent d’ouest na altówkę, waltornię, fortepian i perkusję (2011),Lachrymae na flet i kwartet smyczkowy (2011), Paludes na pięć instrumentów (2011), Le Désenchantement du monde, koncert na fortepian i orkiestrę (2012), The Bronze Age na sześć instrumentów (2012), Reflections / Reflets I – Spleen na orkiestrę (2013), Reflections / Reflets II – High Voltage / Haute tension na orkiestrę (2013), Un Sogno na zespół i elektronikę (2014), Travel Notes na dwa fortepiany i dwie perkusje (2015), La Vallée Close, sur des sonnets de Pétrarque na mezzosopran, klarnet, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2016), Sogni, ombre et fumi na kwartet smyczkowy (2016), Reflections / Reflets III – Vents et marées / Tidal winds na orkiestrę (2017), Near Death Experience d’après L’Ile des morts d’Arnold Böcklin na zespół i wideo (2017), Stalag VIIIA na skrzypce, klarnet, wiolonczelę i fortepian (2018), Une lettre de Vincent na flet i wiolonczelę (2018), De pays et d’hommes étranges, koncert na wiolonczelę i orkiestrę kameralną (2019), Kinderszenen de Robert Schumann, reinterpretacja na flet, wiolonczelę i fortepian (2019), Cailloux dans l’eau na fortepian (2019).