Aperghis, Georges

ur. w Atenach w 1945 roku, mieszka i tworzy w Paryżu od 1963. W swoich pracach stawia przede wszystkim pytania o język i o znaczenie. Jego utwory instrumentalne, wokalne i sceniczne penetrują granice zrozumiałości. Lubi tworzyć kręte ścieżki, na których odbiorca musi pozostać aktywny (historie i zdarzenia pojawiają się, po czym nagle są odrzucane). 

Muzyka Aperghisa nie jest ściśle związana z żadną dominującą współcześnie estetyką muzyczną; jednak wpisuje się w nurty swojej epoki poprzez dialog z innymi formami sztuki, a także niezwykłą otwartość na tematy intelektualne, naukowe i społeczne. Odmienność sztuki Aperghisa wiąże się z innowacyjnym stosowaniem elektroniki, sztuki wideo, maszyn, automatów i robotów w jego spektaklach. Artysta blisko współpracuje z grupą wykonawców wpisujących się integralnie w proces twórczy: komikami (Edith Scob, Michaelem Lonsdale’em, Valérie Dréville, Jose’em Houbenem), instrumentalistami (Jean-Pierre’em Drouetem, Richardem Dubelskim, Geneviève Strosser, Nicolasem Hodgesem, Ulim Fusseneggerem) oraz wokalistami (Martine Viard, Donatienne Michel-Dansac i Lionelem Peintre’em). Od lat dziewięćdziesiątych współpracuje także przy nowych projektach z tancerkami (Johanne Saunier, Anną Teresą De Keersmaeker) i przedstawicielami sztuk wizualnych (Danielem Lévy’m, Kurtem D’Haeseleerem czy Hansem Op de Beeckiem). Najważniejsze europejskie zespoły wykonujące muzykę współczesną (Ictus, Klangforum Wien, Remix, Musikfabrik, Ensemble Modern, Ensemble intercontemporain, soliści i chór rozgłośni SWR) wykonują zamówione u niego utwory. 

Georges Aperghis jest laureatem m.in. Nagrody im. Mauricio Kagela (2011), Złotego Lwa za całokształt osiągnięć (przyznanego podczas weneckiego Biennale Musica w 2015 roku) i nagrody Fundacji BBVA „Granice wiedzy” w kategorii muzyki współczesnej (2016). 

Artysta sam publikuje swoją muzykę, która dostępna jest do swobodnego pobierania na stronie aperghis.com (redagowanej w całości przez Francine Lajournade / Didascalia). Kompozycje artysty można także znaleźć w katalogu Editions Durand (Universal Music Publishing Classical: www.durand-salabert-eschig.com). 

Wybrane utwory(od 2000): La Nuit en tête na sopran i sekstet instrumentalny (2000), Machinations na cztery głosy żeńskie, elektronikę i projekcję wideo (2000), Le petit chaperon rouge na dzieci i sześć instrumentów, tekst według bajki Czerwony Kapturek Charles’a Perraulta (2001), Quatorze Jactations na baryton (2001), Petrrohl na sześć głosów solo (2001), Pubs (1 et 2), fonemy mówione lub śpiewane na sopran solo (2002), I. X.na skrzypce solo (2001–02), Print Music na fortepian (2002), Dark Side, monodram do tekstu według Orestei Ajschylosa w przekładzie François Regnaulta na mezzosopran i osiemnastu muzyków (2002), Paysage sous surveillance na dwoje aktorów, dwa klarnety, 

dwie wiolonczele i dwa syntezatory do tekstu Heinera Müllera (2002), Le Reste du temps na wiolonczelę, cymbały i zespół (2003), Alter-Face na dwa fortepiany (2004), Avis de tempête, opera do libretta kompozytora według Petera Szendy’ego, Melville’a, Ka i i Hugo (2004), Wölfli-Kantata do tekstów Adolfa Wölfliego na chór mieszany i zespół wokalny sześciu solistów (2005), Contretemps na sopran i zespół (2006), Bloody Luna na wiolonczelę solo i zespół (2007), Happy End na zespół, elektronikę i film animowany Hansa Op de Beecka do tekstu zaczerpniętego z bajki Le petit poucet (Tomcio Paluch) Charles’a Perraulta (2007), Dans le mur na fortepian i elektronikę (2007), Teeter-Totter na zespół (2008), See Saw na zespół (2008), Quartet Movement (2009), Happiness Daily na sopran, mezzosopran i zespół (2009) P.S. na saksofon solo (2010), Les Boulingrin, opera buffa według Georges’a Courteline’a (2010), Luna Park, spektakl na czterech wykonawców, tekst: Georges Aperghis i François Régnault (2011), Trio na fortepian, skrzypce i wiolonczelę (2012), Etudes pour orchestre (2012–15), Le soldat inconnu na baryton i zespół (2013), Solo na klarnet kontrabasowy (2013), Retrouvailles na dwie perkusje (2013), Wild Romance na sopran i zespół (2013), Concerto for accordion na akordeon solo i wielką orkiestrę (2015), Intermezzi na zespół (2015–16), Passwords na sześciu śpiewaków (2016), Migrants na dwa głosy żeńskie i zespół (2016–17), Thinking Things, spektakl na czterech wykonawców, rozszerzenia robotyczne, wideo, światła i instrumenty elektroniczne (2018), Obstinate na kontrabas solo (2018).