Harvey, Jonathan

(1939–2012) 

ur. w Warwickshire w Wielkiej Brytanii, był chórzystą w St Michael’s College w Tenbury, następnie studiował muzykę w St John’s College w Cambridge. Uzyskał stopnie doktorskie na uniwersytetach w Glasgow i Cambridge, za radą Benjamina Brittena studiował również prywatnie u Erwina Steina i Hansa Kellera. W latach 1969–70 przebywał na stypendium w Princeton. Na początku lat osiemdziesiątych na zaproszenie Pierre’a Bouleza rozpoczął współpracę z IRCAM, co zaowocowało szeregiem zrealizowanych tam utworów. Opera religijna Harveya Passion and Resurrection (1981) była tematem filmu telewizyjnego zrealizowanego przez BBC. Operę Inquest of Love, zamówioną przez Angielską Operę Narodową (ENO) i wykonaną w 1993 roku, wystawiono następnie w Théâtre de la Monnaie w Brukseli. Premiera jego trzeciej opery, zamówionej przez Nederlandse Oper i zrealizowanej w IRCAM Wagner Dream, odniosła wielki sukces w 2007. W latach 2005–08 Harvey pełnił funkcję kompozytora rezydenta Szkockiej Orkiestry Symfonicznej BBC, a rezultatem tej współpracy są trzy utwory: Body Mandala, ...towards a pure land oraz Speakings. Pierwsze dwa ukazały się na nagrodzonej Gramophone Award płycie opublikowanej przez wydawnictwo NMC, trzeci został zarejestrowany przez wytwórnię Aeon. W latach 1977–93 Harvey wykładał na Sussex University (Brighton), w latach 1995–2000 na Stanford University w Stanach Zjednoczonych, w 2009 był wykładowcą w Wissenschafttskolleg zu Berlin. Uzyskał tytuł Honorary Fellow St John’s College w Cambridge i doktoraty honoris causa uniwersytetów w Southampton, Brighton, Bristolu, Birmingham i Huddersfield. Był członkiem Academia Europaea, a w 1993 roku otrzymał prestiżową Britten Award. W 2007 został uhonorowany Giga-Hertz Prize za całokształt dokonań w zakresie muzyki elektronicznej. 

Otrzymywał zamówienia z wielu międzynarodowych instytucji, a jego utwory są regularnie wykonywane na festiwalach muzyki współczesnej. Mają je w repertuarze tak znane zespoły, jak Ensemble Modern, Ensemble intercontemporain, Asko | Schönberg, Nieuw Ensemble i Ictus Ensemble. Około stu nagrań z jego muzyką jest dostępnych na CD. Rok 2009 obfitował w koncerty monograficzne, nowe wydawnictwa płytowe i inne wydarzenia jubileuszowe z okazji siedemdziesiątych urodzin kompozytora. Został wówczas uhonorowany szeregiem nagród, m.in. prestiżową Prince Pierre de Monaco Prize za Speakings oraz – jako pierwszy kompozytor brytyjski – Prix Charles Cros za całokształt twórczości. W 1999 Jonathan Harvey opublikował dwie książki: o inspiracji w muzyce i o duchowości. W tym samym roku wydawnictwo Faber & Faber wydało studium na temat jego muzyki autorstwa Arnolda Whittalla, opublikowane także w języku francuskim przez IRCAM. Obszerna praca Johna Palmera Jonathan Harvey’s Bhakti wyszła nakładem Edwin Mellen Press, a w 2009 wydawnictwo Ashgate wydało książkę Michaela Downesa szczegółowo omawiającą dwa utwory Jonathana Harveya: Songs Offerings oraz White as a Jasmine. W październiku 2011 w Berlinie odbyło się prawykonanie jego monumentalnego dzieła Weltethos na orkiestrę, chór i chóry dziecięce, napisanego dla Filharmoników Berlińskich do tekstu szwajcarskiego etyka Hansa Künga. Ten sam utwór w wykonaniu Orkiestry Symfonicznej Miasta Birmingham otworzył w czerwcu 2012 festiwal Olimpiada Kulturalna, towarzyszący igrzyskom w Londynie. 

Wybrane utwory(od 1995): Soleil Noir / Chitra na zespół kameralny i elektronikę (1994–95), Fanfare for Utopia na orkiestrę kameralną (1995), Hidden Voice 1 na zespół kameralny (1995), Koncert na perkusję i orkiestrę (1997), Little Concerto for Strings (1961/1997), Haiku na fortepian solo (1997), Wheel of Emptiness na zespół kameralny (1997), Tranquil Abiding na orkiestrę kameralną (1998), Calling Across Time na orkiestrę kameralną (1998), Death of Light, Light of Death na zespół kameralny (1998), Hidden Voice 2 na zespół kameralny i CD (1999), White as Jasmine na sopran i wielką orkiestrę (1999), Mythic Figures na taśmę (2001), Bird Concerto with Pianosong na fortepian, orkiestrę kameralną i live electronics (2001), Songs of Li Po (do angielskiego przekładu Davida Hintona) na mezzosopran, smyczki, dwie perkusje i klawesyn (2002), Moving Trees na zespół kameralny (2002), Jubilus na altówkę i zespół (2003), Chu na sopran, klarnet i wiolonczelę (2002), Buddhist Song No. 1 na mezzosopran i fortepian (2003), Buddhist Song No. 2 „With excellent raiments” na mezzosopran (lub sopran) i fortepian (2004), Run Before Lightning na flet i fortepian (2004), Trio klarnetowe (2004), Climbing Frame, utwór improwizowany na 12–15 instrumentów (2004), kwartety smyczkowe (I, 1977; II, 1988; III, 1995, IV, z live electronics, 2003), Trio smyczkowe (2004), Two Interludes for an Opera na zespół kameralny z live electronics (2004), ...towards a pure land na wielką orkiestrę (2005), At a Cloud Gathering na perkusję i elektronikę (2005), Other Presences na trąbkę i elektronikę (2006), Wagner Dream, opera w dziewięciu scenach na solistów, aktorów, chór i zespół dwudziestu dwóch wykonawców z elektroniką (2006, libretto: Jean Claude-Carrière), Body Mandala na orkiestrę (2006), Sprechgesang na obój / rożek angielski i zespół kameralny (2007), Speakings na orkiestrę i elektronikę (2007–08), Oktet wiolonczelowy (2008), Ah! Sunower na sopran i fortepian (2008), Es Blühn Drei Rosen na cztery głosy męskie (2009), Sringara Chaconne na zespół kameralny (2009), Vajra na zespół kameralny (2009), 80 Breaths for Tokyo na orkiestrę (2010), Little Duo na skrzypce i wiolonczelę (2010), The Annunciation na chór mieszany i organy (2011), Weltethos na narratora, duży chór, chór dziecięcy i wielką orkiestrę (2011), Cirrus Light na klarnet solo (2012), Fanfarena klarnet i trąbkę (2012), Plainsongs for Peace and Light na chór (2012).