Piano Hero
#1–4
- Stefan Prins

Cykl stanowi próbę rekontekstualizacji fortepianu (i recitalu fortepianowego) poprzez przeniesienie go w realia współczesnego społeczeństwa, opanowanego przez rozwinięte technologie i media, w których wszyscy posługujemy się awatarami i jesteśmy bezustannie obserwowani, a granice pomiędzy rzeczywistością a światem wirtualnym zniknęły.

Jak podaje Wikipedia: „Immersyjność to stan świadomości, w którym poczucie własnej fizyczności osoby zanurzonej zostaje ograniczone lub utracone wskutek otoczenia przez całkowicie pochłaniające, często sztuczne środowisko. Temu stanowi umysłu towarzyszy często poczucie nadmiaru przestrzenności, silne skupienie, zaburzenie poczucia czasu oraz wrażenie działania bez wysiłku”. W książce At the Edge of Art (Londyn 2006, s. 58) Joline Blais i Jon Ippolito piszą: „W chwili, gdy coś wyrywa gracza z immersji do rzeczywistości, ze złudzenia do realnego oglądu, następuje moment zatrzymania zadziwiająco podobny do stanu, gdy przeciwciała atakują wirusa. Pojawia się nagła zmiana w systemie (immunologicznym lub ideologicznym) i nic nie pozostaje takie, jakim było wcześniej”.

Utwór powstał w koprodukcji Muziekcentrum De Bijloke, Festiwalu Ultima w Oslo, Międzynarodowych Wakacyjnych Kursów Nowej Muzyki w Darmstadcie i Instytutu Muzyki Komputerowej i Technologii Dźwięku w Zuryskiej Akademii Sztuk (ICST). 

Stefan Prins