Nørgård, Per

urodzony 13 lipca 1932 w Gentofte pod Kopenhagą, uważany jest za największego kompozytora duńskiego po Nielsenie. W swoich publicystycznych tekstach podejmuje tematy estetyki i filozofii nowej muzyki, polityki i spraw socjalnych. Studiował pod kierunkiem Vagna Holmboego w Królewskiej Akademii Muzycznej w Kopenhadze, a następnie u Nadii Boulanger. W początkowym okresie twórczości zafascynowany był tradycją muzyki skandynawskiej, Jeanem Sibeliusem, Carlem Nielsenem i Vagnem Holmboem, o czym świadczy jego I Symfonia i Constellations. Później pociągało go modernistyczne eksperymentatorstwo, pod koniec lat 60. pojawiły się w jego muzyce elementy psychodeliczne. Metody kompozycji, z których Nørgård jest najlepiej znany, po raz pierwszy zostały zastosowane w drugiej części Voyage into the Golden Screen. ,,Seria nieskończoności", jak ją określił, jest rodzajem hierarchicznej struktury zbliżonej do fraktalu, w której utwór rozwija się z niewielkiego motywu ,,odradzającego" się następnie w głębszych warstwach. Ta koncepcja była najbardziej konsekwentnie realizowana w jego trzeciej symfonii. Od II połowy lat 60. skupiał się na brzmieniach alikwotowych i kształtowaniu detalu. W latach siedemdziesiątych częściej sięgał po elementy tonalne, proporcje złotego podziału i kody stylistyczne z minionych wieków, choć nadal cechowała go postawa modernistyczna.

Na początku lat 80. Nørgård zainteresował się pracami cierpiącego na schizofrenię malarza i poety Adolfa Wölfliego. Charakterystyczna dla tej twórczości alternacja pomiędzy idyllą i katastrofą stała się motorem powstania czwartej symfonii.

W ostatnich latach Nørgård zajmował się rozwijaniem techniki, którą określa mianem ,,jezior dźwiękowych". Powraca w niej ,,seria nieskończoności" w odnowionej postaci. Jego muzyka może mieć całkowicie tonalny charakter, nigdy nie staje się jednak neoromatyczna; nie jest wyrazem nostalgii. Prowadził działalność dydaktyczną w latach 1958-94, od 1965 r. jako profesor kompozycji w Akademii Muzycznej Aarhus. Jego nauczanie wywarło znaczny wpływ na kolejne generacje duńskich kompozytorów. W 2000 roku otrzymał Nagrodę Kompozytorską Wilhelma Hansena.

Wybrane utwory (od 1980): Wie ein Kind na chór a cappella do tekstów Adolfa Wölfliego i Rainera M. Rilkego (1980), IV Symfonia ,,Indischer Rosengarten und Chinesischer Hexen-See" (1981), The Divine Circus, opera według Adolfa Wölfliego (1982), Najder, muzyka elektroniczna (1986), Helle Nacht, koncert skrzypcowy (1987), Pastoral na orkiestrę smyczkową, muzyka do filmu Gabriela Axela (1988), Concerto in due tempi na fortepian i orkiestrę (1994-95), Nuit des hommes, opera wg Apollinaire'a (1995-96), Bach to the Future na perkusję i orkiestrę (1997), Aspects of Leaving na orkiestrę kameralną (1997), Håndslag na perkusję i orkiestrę kameralną (2000), Intonation/Detonation na orkiestrę (2000), Terrains Vagues na orkiestrę (2000), Intonation dla 16 perkusistów (2002), Borderlines na skrzypce solo, perkusję i orkiestrę smyczkową (2002), Delta na saksofon, altówkę i wiolonczelę (2005), osiem kwartetów smyczkowych w tym VII Kwartet ,,Night Descending" (1997), VII Symfonia (2006), Lysning na orkiestrę smyczkową (2006), Snip Snap na orkiestrę kameralną (2006), Tæt PætEn Lys Time na perkusję (2008), Momentum na wiolonczelę solo (2009), Bach to the Future na perkusję i 10 instrumentów (2010), Four Meditations na siedem instrumentów do wiersza The Year Ole Sarviga (2010), Arabesque na perkusję (2011), VIII Symfonia (2011), Cantica Concertante na wiolonczelę solo i orkiestrę kameralną (2012), Queen and Ace na harfę solo i zespół (2012), Trio Breve na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (2012), Remembering Child na altówkę (lub wiolonczelę) i orkiestrę kameralną (1986/2013), Orgelbogen: 17 præludier og koralfantasier na organy (1955-2015).