Rudnik, Eugeniusz

(1932-2016)

kompozytor i reżyser dźwięku. W 1967 ukończył studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej. Od 1955 pracował w Polskim Radiu w Warszawie, od 1957 - w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia, a w latach 1967-68 - w Studiu Muzyki Elektronicznej Westdeutscher Rundfunk w Kolonii, gdzie zrealizował pierwszą polską kompozycję kwadrofoniczną Vox humana. W połowie lat 70. prowadził ćwiczenia z technologii muzyki elektroakustycznej w Akademii Muzycznej w Warszawie, w latach 1994-95 wykładał w Centrum Dziennikarstwa w Warszawie. Był pierwszym w Polsce realizatorem muzyki elektroakustycznej. Współpracował przy realizacji wielu utworów elektroakustycznych, elektronicznych, instalacji muzycznych oraz muzyki filmowej m.in. Krzysztofa Pendereckiego, Andrzeja Markowskiego, Włodzimierza Kotońskiego, Bogusława Schaeffera, Stanisława Radwana, Andrzeja Dobrowolskiego, Arnego Nordheima. Był autorem bądź realizatorem ilustracji muzycznych do spektakli Teatru Polskiego Radia, Teatru Telewizji, ok. 300 ilustracji muzycznych do filmów. Oprócz studia warszawskiego i kolońskiego tworzył również w Sztokholmie, Paryżu, Bourges, Baden-Baden, Brukseli i Gandawie. Otrzymał wiele nagród, m.in. w 1970 Prix Italia za kolażową ilustrację muzyczną do filmu baletowego Gry w układzie Conrada Drzewieckiego, w 1972 I nagrodę za Mobile na taśmę, w 1973 III nagrodę za Ostinato na taśmę, w 1984 II nagrodę za balet radiowy Homo ludens, w 1993 Euphonie d'Or ponownie za Mobile na Międzynarodowym Konkursie Muzyki Elektroakustycznej w Bourges we Francji, w 2002 I nagrodę (razem z Marią Brzezińską) za słuchowisko radiowe Przyjaciółki z Żelaznej ulicy na XVII Międzynarodowym Katolickim Festiwalu Filmów i Multimediów oraz na Festiwalu "Dwa Teatry" w Gdańsku. Ponadto został uhonorowany Nagrodą I stopnia Przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji za całokształt twórczości dla radia i telewizji w dziedzinie muzyki elektroakustycznej (1987), Złotym Mikrofonem za osiągnięcia w dziedzinie sztuki radiowej oraz za autonomiczną muzykę eksperymentalną (1993). W 2000 odznaczono go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2012 na Festiwalu Soundedit w Łodzi otrzymał statuetkę Człowieka ze Złotym Uchem za pionierskie osiągnięcia na polu produkcji muzycznej.

Wybrane utwory (od 1995): Sekunda wielka - mała suita dokumentalna dla dorosłych (1995), Diewuszka, wasze dokumienty (1995), Przyjaciółki z żelaznej ulicy (1995), Pourquoi Cocteau (1997), Homo radiophonicus - radiowa ballada dokumentalna (1998), Peregrynacje pana podchorążego albo Nadwiślańskie żarna (1999), Jesień ludów (1999), Śniadanie na trawie w grocie Lascaux (2002), Agonia pastoralna (2003), Johna pamięci rapsod frywolny (2004), Manewry albo Dama i huzary, liryczny poemat dźwiękowy (2004), Ecce homo (2005), Epitafium - zamęczonym w kamiennym piekle Gross Rosen (2005), Ruratorium (2006), Epilogos, wspólnie z Bolesławem Błaszczykiem i Jarosławem Siwińskim (2007), Neomobile (2007), Larum - "Dlaboga, co się stało z wami, żołnierze " (2008), Jan III Sobieski i towarzysze broni (2008), Dzięcielina pałała na taśmę stereo (utwór inspirowany zetknięciem się z Aleksandrą Gryką) (2010), ERdada 80/50/39'40" (2012), Memini tui - Im Gedanken an Arne Nordheim (2013).