Hurel, Philippe

ur. w 1955 r. w Domfort (Francja), studiował w Konserwatorium Paryskim w klasie kompozycji Ivo Maleca i analizy muzycznej Betsy Jolas (1980–83). W latach 1983–85 kontynuował naukę kompozycji na prywatnych lekcjach u Tristana Muraila. W latach 1985–86 oraz 1989–90 pracował w paryskim IRCAM-ie w dziale badań muzycznych. W latach 1986–88 przebywał na stypendium w Villa Medici w Rzymie. Zdobył nagrodę Fundacji Siemensa w Monachium za Six miniatures (1985, zamówienie Ensemble Intercontemporain), Nagrodę Kompozytorską stowarzyszenia SACEM (odpowiednik polskiego ZAIKS-u, 2002) oraz Prix de la Meilleure Création de l’Année 2003 za utwór Aura. Od 1997 do 2001 roku nauczał kompozycji komputerowej w IRCAM-ie. Pełnił również funkcję dyrektora artystycznego zespołu Court-circuit, który założył wspólnie z Pierre’em-André Valade’em. Jego kompozycje były wykonywane przez wiele zespołów i orkiestr, m.in.: Ensemble Intercontemporain, London Sinfonietta, Avanti!, Itinéraire, Ex Nuovo Ensemble, Oslo Sinfonietta, Nouvel Ensemble Moderne z Montrealu, Ensemble des 20. Jahrhunderts z Wiednia, Nieuw Ensemble, Tactus, Narodową Orkiestrę Kameralną w Tuluzie, Les Percussions de Strasbourg, Orkiestrę Radia Fińskiego, Orchestre de Paris, Melbourne Orchestra, Królewską Filharmonię w Sztokholmie, Orkiestrę Filharmoniczną Radia Francuskiego. Pracował z takimi dyrygentami, jak Pierre Boulez, Esa-Pekka Salonen, Kent Nagano, David Robertson, Ed Spanjaard, Peter Eötvös, Markus Stenz, Arturo Tamayo, Antony Pay, Lorraine Vaillancourt.

Wybrane utwory (od 1996): Kirs na sześciu perkusistów i kontrabas (1996), ...à mesure na flet, klarnet, altówkę, wiolonczelę, wibrafon i fortepian (1997), Flash-Back na orkiestrę (1997–98), Quatre variations na perkusję solo i zespół kameralny (1999– 2000), Figures libres na osiem instrumentów (2000–01), Écart en temps na sześciu perkusistów (2001), Aura na fortepian i orkiestrę (2001–02), Ritornello in memoriam Luciano Berio na flet i fortepian (2003), Trois études mécaniques na zespół (2003–04), Phonus ou la voix du faune na flet i orkiestrę (2003–04), Hors-Jeu na perkusję i elektronikę (Max/MSP) (2006), Cantus (do tekstu kompozytora) na sopran, flet, klarnet, skrzypce, wiolonczelę, perkusję i fortepian (2006), D’un trait na wiolonczelę (2007), À bâtons rompus na saksofon i perkusję (2008), Recueil na altówkę i perkusję (2008), Stretta na dwa puzony i organy (2009), Localized corrosion na saksofon, gitarę elektryczną, fortepian i perkusję (2009), Praeludium na orkiestrę (2010), Plein-Jeu na akordeon i elektronikę (2010), Espèces d’espaces na sopran, aktora i zespół (2011), Tour à tour III – Les rémanences na orkiestrę (2011), Loops I na gitarę elektryczną (2012), Trait d’union na skrzypce i wiolonczelę (2013), Trait na skrzypce (2014), Les Pigeons d’argile na sześć głosów solowych, chór i orkiestrę (2014), Tour à tour II – La rose des vents na orkiestrę i elektronikę (2015), Pas à pas na flet, obój, klarnet, fortepian i perkusję (2015).