Adámek, Ondřej

ur. w 1979 w Pradze, ukończył wydział kompozycji w Konserwatorium Praskim oraz w Akademii Muzycznej w Pradze w 2004 r., a w 2006 także w Conservatoire National Supérieur w Paryżu (dyplom z wyróżnieniem). Komponuje muzykę orkiestrową, kameralną oraz wokalną, współpracuje z choreografami. W swej twórczości łączy elementy zaczerpnięte z wielu kultur świata (Bali, Nowa Kaledonia, Japonia, Andaluzja) z wnikliwie opracowanymi barwami instrumentalnymi i barwą ludzkiego głosu. Otrzymał następujące nagrody: Synthèse za dzieła elektroakustyczne (Bourges 2003), Métamorphose (Bruksela 2002, 2004), Radia Węgierskiego (2004), Brandenburg Biennale (2006), SACEM za dzieła orkiestrowe (2009), im. Tansmana (Łódź 2010) oraz im. Enescu (2011).

W 2002 r. wraz z grupą taneczną Gaara zrealizował w Kenii projekt Abila, wspierany przez UNESCO. Komponuje dla grupy Les Percussions de Strasbourg oraz Orkiestry Akademii w Lucernie (prapremierę utworu Endless Steps poprowadził w 2008 r. Pierre Boulez). W premierze Nôise dla 27 muzyków w Cité de la Musique w Paryżu udział wzięli członkowie Ensemble intercontemporain i Susanna Mälkki.

W 2007 Adámek był rezydentem w Villa Kujoyama w Kioto (w ramach stypendium Culturesfrances). Od września 2008 jest członkiem zespołu artystycznego Casa de Velázquez w Madrycie. W latach 2014–15 był rezydentem Villa Medici w Rzymie. Utwory Adámka wydaje Gérard Billaudot Editeur.

Wybrane utwory: Inflexion na dwa saksofony (2001), Gouttes, petites gouttes na 18 instrumentów (2003), Cercle des rythmes vitaux, utwór elektroakustyczny (2004), Strange Night in Daylight na 20 muzyków i elektronikę (2004), Rapid Eye Movements na kwartet smyczkowy i elektronikę (2005), Éclats de gamelan na orkiestrę (2005), Silent Touches na baryton i pięć instrumentów (2005), Falling Dreams na orkiestrę (2006), Shiny or Shy na orkiestrę (2006), Jardin perdu na trzy głosy i orkiestrę (2006), Dusty Rusty Hush na orkiestrę (2007), Fishbones na sześć perkusji (2007), Endless Steps na orkiestrę (2008), Ombre cri na trąbkę, chór i orkiestrę (2008), Ça tourne ça bloque na 10 instrumentów i sampler (2007–08), Coups d’ailes, przestrzenny oktet dęty (2008), Sinuous Voices na zespół (2004–09), Nôise na 27 instrumentów (2009), Imademo na sopran, skrzypce i sampler (2009–10), Blow Up na 17 instrumentów (2009–10), Lo que no’ contamo’ na kwartet smyczkowy (2010), Chamber Nôise na wiolonczelę i kontrabas (2010), Karakuri Poupée Mécanique na głos żeński i 14 instrumentów (2011), Dîner, performans na wideo, dwunastu muzyków, malarza i dyrygenta (2012), Kameny na chór i 16 instrumentów (2012), Nieuw Noise na 11 muzyków (2013), Polednice na chór i orkiestrę (2013), Körper und Seele na airmachine (instrument/rzeźba pomysłu kompozytora), wideo, chór i orkiestrę (2014), Steinar dla sześciu wokalistów grających na instrumentach (2014), Conséquences particulièrement blanches ou noires na airmachine (2015), 7 Stones, opera na cztery głosy solowe i 12 chórzystów grających na instrumentach i przedmiotach (2016), Conséquences particulièrement blanches ou noires na airmachine 2 i 14 instrumentów (2016).