Występują w Périodes trzy stany muzyczne (dynamiczny / napięcie rosnące, dynamiczny / stopniowe rozluźnienie, statyczny / okresowość), analogiczne do ludzkiego oddechu: wdech, wydech, odpoczynek. Okresowość przeżywana jest tu jak istne ciążenie, biegun, w którym brak nowej energii zmusza nas dosłownie do kręcenia się w kółko, zanim nie zostanie odkryta anomalia, zalążek nowej ewolucji, okazja do nowego wzlotu. Okresowości nie są jednak podobne do tych, których mógłby dostarczyć syntetyzator. Nazywam je „niejasnymi”, jak nasze serca, nasz chód – które nigdy nie są rygorystycznie okresowe, posiadają ów margines fluktuacji, który czyni je interesującymi,

Périodes to partytura intymna, w której kwartet smyczkowy w swej delikatności gra arcyważną rolę. Zwracam uwagę szczególnie na:

– pierwszą „inspirację”, w czasie której instrumenty spowijają dźwięk d altówki obłokiem alikwotów, po czym stopniowo się wycofują w kompleksy brzmień coraz dalszych od początkowego spektrum;

–  drugą „inspirację” o charakterze wybitnie rytmicznym (przejście od okresowości do nieokresowości), zainspirowanym z bicia serca;

–  pasaż oparty na szczególne technice w instrumentach smyczkowych, pozwalający na płynne przejście z bardzo zróżnicowanej struktury harmonicznej do skrajnie prostej barwy tonu podstawowego.

Co zaś się tyczy struktur czasowych, są one w całości wywiedzione ze spektrum nieparzystych alikwotów stosowanego w tym utworze.

Gérard Grisey