studiował fortepian i teorię muzyki w Hochschule für Musik w Stuttgarcie oraz kompozycję u Manuela Hidalgo. W roku 1996, jako dyrektor wydziału muzyki współczesnej, wykładał teorię muzyki i kompozycję w konserwatoriach w Kreuzbergu i Neukölln w Berlinie. W tym czasie kierował również festiwalem muzyki współczesnej Klangwerkstatt w Berlinie. W roku 2000 wraz ze Stephanem Winklerem założył zespół Skart, który przedstawiał koncerty z elementami intermedialnymi. W roku 2007 został wykładowcą muzyki elektronicznej w Hochschule für Musik und Tanz oraz dyrektorem studia muzyki elektronicznej w Kolonii. Michael Beil skupia się na łączeniu muzyki elektronicznej, instrumentalnej i wideo. Jego utwory powstają według koncepcji sytuacji scenicznej na koncercie lub procesu rozwijania dzieła muzycznego. Z tego powodu instrumentaliści uczestniczą w akcie powstawania kompozycji, ich udział jest udokumentowany jako element utworu, dzięki czemu kształtowanie w czasie oraz spójność dzieła stają się dla słuchaczy zauważalne i przejrzyste. Do osiągnięcia tego celu Michael Beil wykorzystuje uprzednio zarejestrowane nagrania audio i wideo.

 

Utwory z utrwaloną partią audio/wideo: Nexus na dwa fortepiany (1995), Und Zehn ist keins na sopran i zespół (1998), Und Neun ist Eins na sopran, saksofon, fortepian i perkusję (1998), Und Acht na akordeon (1999), Mach Sieben na fortepian (1999–2000), Und Sechs na zespół (2000), Aus Eins Mach Zehn na orkiestrę (2001), Aus Fünf na zespół (2001), Batterie na perkusję (2003), Die Zwei na flet i fortepian (2004), Beleuchter na flet, skrzypce i wiolonczelę (2004), Verlier die Vier na perkusję i fortepian (2006), Karaoke na saksofon, fortepian i perkusję (2006), Rebranng! na flet, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2008), Doppel na dwa fortepiany (2009), belle nuit na sopran, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2009), along na gitarę elektryczną (2010), wie jetzt? na flet i zespół (2012, wersja koncertowa), exit to enter na zespół (2013), swap na flet, obój i klarnet (2014).

Utwory instrumentalne i wokalne: Grat na altówkę solo i orkiestrę kameralną (1995), Die Drei na sześciu śpiewaków (2002), twisted na orkiestrę, dwa chóry i chór dziewczęcy (2006).

Teatr muzyczny: Branng! na kontratenor, narratora, aktorkę i warstwę audio (2005), Mahlzeit Provokation na dwa soprany, trzech aktorów i warstwę audio (2010), wie jetzt? na dwóch aktorów, zespół i warstwę audio (2011), blinded na kontratenor, sopran chłopięcy, narratora, kwartet smyczkowy i warstwę audio (2011).