ur. w 1959 w Krefeld, w latach 1976–84 pracowała w miejscowym Theater am Marienplatz. W latach 1978–84 studiowała kompozycję pod kierunkiem Mauricia Kagela w Hochschule für Musik w Kolonii. Traktując jego teatr instrumentalny jako punkt wyjścia, wcześnie rozpoczęła własne eksploracje dźwiękowe i odkrywała szeroki zakres eksperymentalnych form teatru muzycznego. Jej pierwszy większy utwór należał do tego gatunku i wielokrotnie do niego powracała, dopiero w późniejszym okresie zainteresowała się muzyką instrumentalną.

Laureatka Konkursu Młodych Kompozytorów Nadrenii Północnej-Westfalii, konkursu „B. A. Zimmermann Today”, Światowych Dni Muzyki 1987, Westdeutscher Rundfunk (1989), Konkursu im. C. M. Webera w Dreźnie (1992–93), Gedok International Competition (1994), Konkursu Kompozytorskiego w Stuttgarcie (II nagroda), Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego w Boswil (II nagroda) oraz Nagrody Artystycznej Kobiet (Nadrenia Północna-Westfalia, 1998), otrzymała także nagrodę organizacji GEMA w kategorii muzyki eksperymentalnej (2010). Międzynarodowy Instytut Teatralny zaprosił ją do udziału w projekcie Music Theater NOW (2008). W 2013 r. została przyjęta do Berlińskiej Akademii Sztuk.

Zdobywczyni stypendiów i grantów: B. A. Zimmermanna (Kolonia), Schloss Solitude Akademie (Stuttgart, 1990/91), Kolonii Artystów w Schreyahn Künstlerhof w Dolnej Saksonii (1992), Fundacji Sztuki i Kultury Nadrenii Północnej-Westfalii (1995), rzymskiej Villa Massimo (1997). Jej utwory zostały wybrane na Światowe Dni Muzyki w Kopenhadze (1996), Seulu (1997) i Lucernie (2004), a także na festiwal Blaue Brücke w Dreźnie. W 2011 odbyła tournée ze spektaklem hellhörig (Rheinsberg, Warszawa, Santiago de Chile, Buenos Aires). Wykładała gościnnie w Santiago de Chile (2010), Ostrawie (2011, 2013), Amsterdamie (2012, 2014), Krakowie (2012), Zurychu (2012), Apeldoorn (2013), Kijowie (2013), Oslo (2014) oraz w ośrodkach niemieckich, a w 2014 r. zastąpiła prof. Fabiena Levy’egow Musikhochschule w Detmold.

Carola Bauckholt jest współzałożycielką oficyny wydawniczej Thürmchen (1985) oraz zespołu o tej samej nazwie (1995). Należy do kompozytorów, którzy wędrują przez świat codzienności z uchem nastawionym na wychwytywanie zjawisk akustycznych, mogących posłużyć za impuls lub punkt wyjścia kompozycji. Wśród hałasów, niezależnie od tego, jak trudno je opisać i zaszeregować, są takie, które dzięki swym własnościom akustycznym mogą być łączone. Z uwagi na owo „rodzinne podobieństwo” mogą być reprezentowane przez instrumenty muzyczne. Artystka rozwinęła charakterystyczną manierę imitacji hałasów poprzez wyodrębnienie ich akustycznych komponentów, następnie rekonstrukcję tychże przy użyciu innych środków. Ona sama ujmuje to następująco: „Spotykam się z nimi twarzą w twarz i rozpościeram je, aby być bliżej; następnie «tłumaczę» je na inne kombinacje i formy bytu”. Hałasy bowiem nie trafiają do jej utworów jako część zaplanowanej wcześniej struktury. Artystka bada je uważnie i stwarza w muzyce przestrzeń, w której mogą one swobodnie się rozwijać i wprowadzać do muzyki własny unikalny rytm. W centrum jej zainteresowań leży fenomen percepcji i rozumienia, a jej twórczość zaciera często granice pomiędzy sztukami wizualnymi, teatrem muzycznym i muzyką koncertową.

Ważniejsze utwory (od 1990): Schraubdichtung na głos, kontrafagot, wiolonczelę i perkusję (1989/90), Geräusche dla dwóch wykonawców (1992), Zopf na flet, obój i klarnet (1992–94), Trio na klarnet, wiolonczelę i fortepian (1993), Luftwurzeln na flet, klarnet, altówkę i wiolonczelę (1994), Trio smyczkowe (1994), In gewohnter Umgebung III na wiolonczelę, fortepian i wideo (1994), Treibstoff na flet, klarnet, skrzypce, altówkę, wiolonczelę, kontrabas, fortepian i perkusję (1995), Doina na kontratenor i orkiestrę smyczkową (1996), Stachel der Empfindlichkeit na mezzosopran, kontratenor, trzy wiolonczele i cztery perkusje (1997–98), nein allein na pięć głosów (1999–2000), Ich muss mit Dir reden na flet, klarnet, skrzypce, altówkę, wiolonczelę, kontrabas, perkusję i fortepian (2000), Atempause na orkiestrę (2000–01), Hubschrauber na głos i orkiestrę (2001–02), Kugel na trzy wiolonczele i taśmę (2002), Cellotrio na trzy wiolonczele (2002), Geräuschtöne na skrzypce, wiolonczelę i perkusję (2003), Gegenwind na organy (2004), Vollmond, unter null na głos i fortepian (2004), Reibung & Verschleiß na głos, trzy wiolonczele, czterech perkusistów i światło (2004), Reibeklänge na dwa głosy i zespół (2004), hellhörig, teatr muzyczny na sopran, mezzosopran, baryton, trzy wiolonczele, fortepian i cztery perkusje (2004–07), blinder Fleck na głos, trąbkę i orkiestrę smyczkową (2005–06), Instinkt na sopran, mezzosopran, alt, tenor, baryton i bas (2007), Mensch und Tier na chór i orkiestrę (2008–09), Liebeslied na flet, obój, klarnet, skrzypce, altówkę, wiolonczelę, perkusję i fortepian (2010), Schlammflocke na zespół (2010), Emil will nicht schlafen... na głos i orkiestrę (2010), Hirn & Ei na kwartet perkusyjny (2010–11), ohne Worte na wiolonczelę i taśmę (2011), Kwartet smyczkowy „Lichtung” (2011), Laufwerk na zespół i sampler (2011), ohne worte zwei na wiolonczelę, klarnet basowy i taśmę (2011), Humus na flet basowy, klarnet basowy, waltornię i sześć piszczek organowych (2011), Zugvögel na obój, klarnet, klarnet basowy, saksofon altowy i fagot (2011–12), Schlammflocke II na zespół (2012), Kohle, Kreide na mezzosopran, wiolonczelę oraz wideo z udziałem Susanne Walter (2012), Stroh na sopran, mezzosopran, baryton i bas (2012), Sog na zespół i sampler (2012–13), Brunnen na wiolonczelę i orkiestrę (2013), Membran na głos i fortepian (2014), Der ausgefaltete Raum na perkusję (2015), Voices for Harry Partch na zespół instrumentów Harry’ego Partcha (2014–15), vacuum... condensing, teatr muzyczny (2014–15).