ur. 24 września 1959 r. w Boulogne Billancourt we Francji. W roku 1978 rozpoczął naukę w Conservatoire National Supérieur de Musique w Paryżu, jego nauczycielami byli Ivo Malec, Claude Ballif, Pierre Schäeffer i Guy Reibel; studia ukończył z trzema pierwszymi nagrodami. Uczęszczał również na zajęcia, które prowadzili m.in. Olivier Messiaen, Franco Donatoni, Betsy Jolas, Jean-Claude Eloy i Iannis Xenakis. W roku 1993 został stypendystą Villa Medicis w Rzymie, gdzie przebywał do roku 1995. Jego kompozytorski dorobek obejmuje około siedemdziesięciu utworów, w tym kompozycje symfoniczne, wokalne, elektroniczne, akuzmatyczne i kameralne, napisane na zamówienie m.in. francuskiego ministerstwa kultury, Orkiestry Filharmonicznej Radia Francuskiego, Orkiestry Südwestfunk Baden Baden, IRCAM-u, zespołu Les Percussions de Strasbourg, Ensemble intercontemporain, Ensemble Court-circuit, Nouvel Ensemble Moderne de Montreal, Avanta Ensemble, Ensemble 2e2m, Ensemble Sillages, Ensemble Orchestral Contemporain, INA-GRM, Sixtrum, Ensemble Ictus, Festiwalu Musica, Ensemble BIT 20, Koussevitsky Foundation, San Francisco Contemporary Music Players, Ensemble Athelas, Orchestre National de Lorraine, Orchestre Philharmonique de Nice, CIRM i INTEGRA. Utwory Philippe’a Leroux były wykonywane na wielu festiwalach, jak Donaueschinger Musiktage, Radio-France Présences (Paryż), Agora (Paryż), weneckim Biennale, Bath Festival, Festival Musica (Strasbourg), Stockholm ISCM, Barcelona Festival, Musiques en Scènes (Lyon), Festival Manca (Nicea), Bergen Festival, Ultima (Oslo), Tage für Neue Musik (Zurych) przez takie orkiestry, jak BBC Symphony Orchestra (Londyn), Orkiestra Tonhalle w Zurychu, BBC Scottish Symphony Orchestra (Glasgow), Philharmonia Orchestra (Londyn), Orkiestra Filharmonii Czeskiej. Philippe Leroux pisze artykuły o muzyce współczesnej, prowadzi lub prowadził wykłady kompozycji w University of California w Berkeley, Harvard University, Akademii im. Griega (Bergen), Columbia University (Nowy Jork), Królewskim Konserwatorium w Kopenhadze, Toronto University, Fondation Royaumont, American Conservatory w Fontainebleau, w konserwatoriach w Paryżu i w Lyonie, Domaine Forget (Quebec), Georgia Institute of Technology (Atlanta), Konserwatorium im. Czajkowskiego w Moskwie. Od roku 2001 do 2006 uczył kompozycji w IRCAM-ie w ramach „Cursus d’Informatique Musicale”. W latach 2005 i 2006 był profesorem McGill University (program Fondation Langlois), a od roku 2007 do 2009 – kompozytorem rezydentem w Metz Arsenal i w Orchestre National de Lorraine, w latach 2009–11 wykładał gościnnie na Uniwersytecie Montrealskim (UdeM). Od września 2011 roku jest wykładowcą kompozycji w Schulich School of Music, McGill University. Jest także kompozytorem-rezydentem Ensemble MEITAR w Tel Awiwie. Został uhonorowany m.in. Prix Hervé Dugardin, SACEM Prize, Nagrodą im. André Capleta i Nadii i Lili Boulanger Akademii Sztuk Pięknych (Institut de France), Nagrodą Salaberta za utwór Apocalypsis oraz Nagrodą im. Arthura Honeggera (Fondation de France) za całokształt twórczości.

Ważniejsze utwory (od 1995): D’aller, koncert na skrzypce i 16 instrumentów (1995), Image à Rameau na cztery kontrolery MIDI (1995), AAA na duży zespół (1996), Souffles na kwintet dęty (1996), Ma belle si tu voulais... na głos solo (1997), M na dwa fortepiany, dwie perkusje i elektronikę (1997), De l’épaisseur na akordeon, skrzypce i wiolonczelę (1998), M.É., utwór akuzmatyczny (1998), Un lieu verdoyant – Hommage à Gérard Grisey na głos i saksofon sopranowy (1999), Einsamkeit na głos i 14 instrumentów (1999), Plus loin na orkiestrę (1999–2000), SPP na saksofon i fortepian (2000), 3 bis, rue d’insister na kwintet (2000), Les uns na trzech perkusistów (2001), Rheumics na sześciu perkusistów (2001), De la vitesse na sześciu perkusistów (2001), L na chór (2002), VOI(REX) na głos, sześć instrumentów i elektronikę (2002), m’M na orkiestrę (2003), Airs na saksofon i perkusję (2003), Du souffle na kwartet saksofonowy (2003), Pour que les êtres ne soient pas traités comme des merchandises na 12 głosów, orkiestrę i elektronikę (2004), Pour... na 12 głosów, 16 instrumentów i elektronikę (2005), Apocalypsis: Dévoilement na cztery głosy, 16 instrumentów i elektronikę (2005–06), De la texture na duży zespół (2007), De la disposition na orkiestrę (2007–08), L’unique trait de pinceau, koncert na saksofon i orkiestrę (2008), Pourquoi na cztery głosy i orkiestrę (2009), Ama na fortepian (2009), Objets trouvé ...poses, utwór akuzmatyczny (2009), Envers symphonie na orkiestrę (2010), Cinq poèmes de Jean Grosjean na sześć głosów (2010), ...Ami...Chemin...Oser...Vie na duży zespół (2011), Extended Apocalypsis na cztery głosy, 16 instrumentów, elektronikę i wideo (2011), Dense...englouti na fortepian (2011), Le cri de la pierre na dudy (2011), De l’itération na sześciu perkusistów (2012), Ailes na baryton i 15 instrumentów (2012), Total solo na duży zespół (2013).