(1923–2006)

ur. 28 V 1923 w Dicsöszentmárton (obecnie Tîrnâveni) w Siedmiogrodzie, zm. 12 VI 2006 w Wiedniu, ukończył szkołę podstawową i gimnazjum w Kolozsvár (Cluj), tam rozpoczął też naukę gry na fortepianie i napisał pierwsze kompozycje. W 16. roku życia pokusił się o napisanie symfonii. W latach 1941–43 studiował w miejscowym konserwatorium u Ferenca Farkasa, zasięgał konsultacji u Pála Kadosy w Budapeszcie. Wstrząsy narodowościowe i fala antysemityzmu w następstwie faszyzacji życia w Siedmiogrodzie uniemożliwiły mu studia uniwersyteckie matematyczno-fizyczne w Cluj. W 1943 osadzony został przez nazistów niemieckich w obozie pracy przymusowej. Spośród jego najbliższych brat Gabor zginął w Mauthausen, ojciec – w Auschwitz. Matce Ligetiego udało się przeżyć niemiecki obóz koncentracyjny.
Po wojnie, w latach 1945–49, Ligeti podjął na nowo studia, tym razem w Akademii Muzycznej w Budapeszcie, pod kierunkiem Ferenca Farkasa i Sándora Veressa. Aż do emigracji z Węgier w 1956 związany był jako pedagog z tą uczelnią, ucząc harmonii, kontrapunktu i analizy form. Początkowo przekonany do socjalizmu, napisał pewną liczbę utworów mieszczących się w obowiązującym folklorystycznym nurcie. Podejmował coraz częstsze próby wypracowania własnego, nowego warsztatu kompozytorskiego, pisząc do szuflady.
W grudniu 1956, po inwazji sowieckiej i zdławieniu powstania węgierskiego, przekroczył pieszo granicę kraju i udał się do Wiednia; przyjął obywatelstwo austriackie. W latach 1957–59 pracował w studiu muzyki elektronicznej w Kolonii. Już kompozycją Apparitions (1958–59) zwrócił na siebie uwagę obserwatorów sceny nowej muzyki; w latach 60. stawał się coraz szerzej znany i ceniony, także jako pedagog.
W latach 1959–72 wykładał na Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie. W 1969 – w czasie trwającej już inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację – zjawił się niespodziewanie na ostatnich Warsztatach Nowej Muzyki w Smolenicach na Słowacji, gdzie wygłosił wykład. Przez dziesięć lat (1961–71) zajmował stanowisko guest professor w Sztokholmie. Prowadził kursy mistrzowskie w wielu miastach świata, w latach 70. pracował jako pedagog w Stanach Zjednoczonych. W 1989 odszedł na emeryturę z Hochschule für Musik und Theater w Hamburgu. Od 2000 r. problemy zdrowotne coraz bardziej ograniczały jego pracę twórczą. Ostatnim ukończonym utworem Ligetiego jest XVIII etiuda fortepianowa pt. Kanon.
Wiele jego dzieł weszło na trwałe do repertuaru koncertowego. Wielokrotnie były wykonywane na Warszawskiej Jesieni. Wydarzeniem tego festiwalu w 2000 r. stał się recital fortepianowy Pierre’a-Laurenta Aimarda, który wykonał cykl Musica ricercata i 17 etiud fortepianowych (bez ostatniej, ukończonej w 2001); całość koncertu wydana została na płytach Kroniki Dźwiękowej WJ.
Ligeti otrzymał kilka wysokich odznaczeń, doktoratów honoris causa i wiele nagród, w tym Grawemayer Award (1986), nagrody fundacji im. Wolfa w Izraelu, im. Kossutha na Węgrzech (2003), Polar Music Prize (2004).
Mieszkał w Wiedniu, Hamburgu i Berlinie. Pytany, kim jest, odpowiadał: Węgrem z Siedmiogrodu, pochodzenia żydowskiego, obywatelem austriackim. Uważał Węgry za kraj rodzinny, ale zaznaczał, że jako asymilowany Żyd nie jest stuprocentowym Węgrem; nie mając chrztu, nie może się też nazwać w pełni asymilowanym. Wśród jego przodków był wybitny XIX-wieczny skrzypek Leopold Auer.

Ważniejsze utwory: Magány (Samotność) do tekstu Sándora Weöresa na chór mieszany a cappella (1946), Concert românesc na orkiestrę (1951), Öt Arany-dal, pięć pieśni do słów Jánosa Aaranya na głos z fortepianem (1952), Musica ricercata, 11 utworów na fortepian solo (1951–53), 6 bagatel na kwintet dęty (1953), Sonata na wiolonczelę solo (II wersja 1953), I Kwartet smyczkowy „Metamorphoses nocturnes” (1953–54), Éjszaka/reggel (Noc/rano) do tekstu Sándora Weöresa na chór mieszany a cappella (1955), Viziók (Wizje; szkic I cz. Apparitions) na orkiestrę, zaginione (1956), Glissandi, muzyka elektroniczna (1957), Pièce eléctronique No. 3 (1957–58), Articulation, muzyka elektroniczna (1958), Apparitions na orkiestrę (1957–58), Atmosphères na orkiestrę (1961), Volumina na organy (1961/62, II wersja 1966), Poemat symfoniczny na 100 metronomów (1962), Aventures et Nouvelles Aventures, akcja sceniczna w 14 obrazach wg własnego pomysłu scenicznego (1962, 1963–65; także wersja estradowa wokalno-instrumentalna, z tekstem fonetycznym), Requiem na sopran, mezzosopran, dwa chóry mieszane i wielką orkiestrę (1963–65), Lux aeterna na 16-głosowy chór mieszany a cappella (1966), Koncert na wiolonczelę i orkiestrę (1966), Lontano na orkiestrę (1967), Harmonies, etiuda nr 1 na organy (1967), Continuum na klawesyn (1968), II Kwartet smyczkowy (1968), Zehn Stücke für Bläserquintett (1968), Ramifications na 12 instrumentów smyczkowych solo lub orkiestrę smyczkową (1968–69), Coulée, etiuda nr 2 na organy (1969), Kammerkonzert dla 13 instrumentalistów (1969/70), Melodien na orkiestrę (1971), Doppelkonzert na flet, obój i orkiestrę (1972), Clocks and Clouds na 12-głosowy chór żeński i orkiestrę (1972–73), San Francisco Polyphony na orkiestrę (1973–74), Monument, Selbstportrait, Bewegung, trzy utwory na dwa fortepiany (1976), Le Grand Macabre, opera wg Michela de Ghelderode’a (1975–77, II wersja 1996), Hungarian Rock (Chaconne) na klawesyn (1978), Passacaglia ungherese na klawesyn (1978), Trio na skrzypce, róg i fortepian (1982), Trzy fantazje wg Friedricha Hölderlina na 16-głosowy chór mieszany a cappella (1982), Etiudy na fortepian, księga I: Désordre, Cordes vides, Touchés bloqués, Fanfares, Arc-en-ciel, Automne à Varsovie (1985), Koncert fortepianowy (1985–88), Nonsense Madrigals na sześć głosów męskich do tekstów W. B. Randsa i L. Carrolla na 6-głosowy chór a cappella (1988–89), Etiudy na fortepian, księga II: Galam borong (1988–89), Fém (1989), Vertige (1990), Der Zauberlehrling (1994), En suspens (1994), Entrelacs (1993), L’escalier du diable (1993), Coloana infinita (1993), Coloana fara sfarçit (na fortepian mechaniczny, 1993), Koncert skrzypcowy (1990, II wersja 1992), Sonata na altówkę solo (1991–94), Etiudy na fortepian, księga III: White on White (1995), Pour Irina (1997), A bout de souffle (1998), Canon (2001), Hamburgisches Konzert na róg i orkiestrę kameralną (1998–99/2003), Síppal, dobbal, nádihegedűvel na mezzosopran i czterech perkusistów do tekstu Sándora Weöresa (2000).