do wierszy Konstantinosa Kawafisa (1863–1933)
1. Απ’ τες Eννιά
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή – τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.
Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.
1. Od dziewiątej wieczorem
Pół do pierwszej. Szybko przeminął czas
od dziewiątej, gdy zapaliłem lampę
i usiadłem tu. Siedziałem, nic nie czytając
ani nie rozmawiając. Z kimże miałbym rozmawiać
zupełnie sam w pustym domu?
Widmo mojego młodego ciała
już o dziewiątej, gdy zapaliłem lampę,
nawiedziło mnie, przynosząc wspomnienie
zamkniętych, wonnych pokojów
i dawnej namiętności – jakże zuchwałej!
Otworzyło też przed moimi oczyma
ulice, których dziś już nie można rozpoznać,
pełne ruchu lokale, już zlikwidowane,
teatry i kawiarnie, niegdyś istniejące.
Widmo mojego młodego ciała
przyniosło mi też smutne wspomnienia:
żałoby rodzinne, rozstania,
uczucia bliskich, uczucia zmarłych,
tak mało docenione.
Pół do pierwszej. Jak przeminął czas.
Pół do pierwszej. Jak przeminęły lata.
(tłum. Zygmunt Kubiak)
2. Φωνές
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας –
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.
2. Głosy
Idealne, ukochane głosy
tych, co umarli, albo tych, co dla nas
są tak straceni, jak gdyby umarli.
Czasem w snach do nas przemawiają,
czasem je w myślach mózg słyszy.
A z ich brzmieniem wracają na chwilę
dźwięki pierwszej poezji naszego życia,
jak muzyka, która nocą, w oddali, milknie.
(tłum. Zygmunt Kubiak, 2001)
3. Κεριά
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
3. Świece
Dni przyszłości przed nami —
jak ustawione w rzędzie świece zapalone,
złociste, ciepłe, pełne życia.
Za nami — dni, co przeminęły:
smutny szereg świec wygasłych;
te, co najbliższe, jeszcze trochę dymią,
zimne świece, stopione, pogięte.
Nie chcę na nie patrzeć — ich kształt mnie zasmuca;
i boli mnie, gdy wspomnę, jak niegdyś płonęły.
Przed siebie patrzę — na moje zapalone świece.
Nie chcę się odwrócić, abym nie zadrżał, widząc,
jak szybko się wydłuża ciemny szereg,
jak szybko się powiększa liczba świec wygasłych.
(tłum. Zygmunt Kubiak, 1979)
