dla zespołu eighth blackbird zaczęłam pisać w kwietniu roku 2008 i ukończyłam w lutym 2009. To dwie kontrastujące wizje wyobraźni. Pierwsza ma charakter nokturnowy, zaczyna się od tajemniczej linii melodycznej granej cantabile najpierw przez wiolonczelę, potem rozbudowywanej przez klarnet i flet. Partia fortepianu jest krystaliczna, krucha, pokrewna barwie chopinowskiej, inspirowana nokturnową liryką romantyzmu. Czysta struktura stopniowo przekształca się w dźwiękową tkankę tworzoną przeważnie przy użyciu rozszerzonych technik wykonawczych, z pojedynczymi zawieszonymi liniami melodycznymi. Stopniowe pojawianie się akordów i linii melodycznych prowadzi do części drugiej, inspirowanej jazzem i rytmami aksakowymi (asymetryczne rytmy taneczne z Anatolii). Jest ona antytezą części pierwszej pod względem faktury i z uwagi na żywy, ruchliwy charakter. Pomysł zestawienia akordów w rytmicznym unisonie z odcinkami skonstruowanymi polifonicznie wywodzi się z jazzu. Kulminacją utworu jest wysokie G zagrane przez wszystkie instrumenty w unisonie, antycypujące akordowe brzmienia i szybkie przebiegi w ostatniej części - kodzie. W miarę odchodzenia od kulminacji pojawiają się linie melodyczne cantabile z pierwszej części, przypominając o nostalgicznej nokturnowej wizji.
Füsun Köksal