Utwór powstał w związku z Tres miradas sobre Machaut (Trzema spojrzeniami na Machauta) - projektem zespołu Taller Sonoro, w którym wykonanie Messe de Nostre Dame Guillaume'a de Machaut połączone zostało z kompozycjami współczesnymi. Dla Mendozy atrakcyjność odniesień do technik okresu Ars Nova polegała tu na swobodzie w ich zastosowaniu, nie zaś na ich ścisłości.

Punktem wyjścia dla skomponowania utworu był z jednej strony wymóg wielopostaciowości szczegółów przy nadrzędnej koherencji, z drugiej zaś myślenie w złożonej kategorii „brzmienia". Na przykład pierwsza część Díptico bazuje na pracy z uprzednio zdefiniowanymi komórkami rytmicznymi i grupami wysokości dźwiękowych, które nie służą jednak predeterminacji struktury, lecz raczej jako zasób materiału. Ich wybór oraz brzmieniowa postać są określone przez szereg subtelnie stopniowanych przeciwieństw: między tonem a szmerem, pojedynczym brzmieniem a płaszczyzną, ruchem w miejscu a ruchem ukierunkowanym, wyraźną pulsacją a zacieraniem rytmicznych konturów. Przeciwieństwa te definiują przestrzeń wyboru, w której kompozytorka się porusza przy zachowaniu swobody konkretnych decyzji - są one samodzielnie ustalonymi regułami gry, która dla słuchacza jest przejrzysta, choć nieprzewidywalna.
Markus Böggemann