Sciarrino Salvatore
ur. 1947 w Palermo, zaczął komponować w 1959 r., a pierwszy publiczny koncert dał w roku 1962. W 1969 r. przeprowadził się do Rzymu, później (1977) do Mediolanu, aby w 1983 r. osiąść w Città di Castello, gdzie mieszka do dziś. W zakresie edukacji muzycznej, pomimo kontaktów z takimi osobowościami, jak Antonio Titone, Turi Belfiore i Franco Evangelisti, pozostał samoukiem, zdobywając wiedzę dzięki studiowaniu partytur kompozytorów współczesnych i dawnych. W wieku lat trzydziestu został dyrektorem artystycznym Teatro Comunale di Bologna (1978–80).
Otrzymał wiele prestiżowych nagród m.in. Premio Internazionale Feltrinelli (2003), Salzburg Music Prize (2006).
W 2006 jego opera Da gelo a gelo wyprodukowana przez Schwetzinger Fest spiele, Opéra National de Paris i Grand Théâtre de Genève odniosła ogromny sukces. W 2008 Orkiestra La Scali wykonała 4 Adagi i 12Madrigali(prawykonanie tych utworów odbyło się latem tego samego roku w serii koncertów dedykowanych kompozytorowi podczas festiwalu w Salzburgu).
W działalności artysty duże znaczenie ma nauczanie; prowadził kursy mistrzowskie, od 1974 r. wykładał w konserwatoriach w Mediolanie, Perugii i Florencji. Od 1996 r. jest na emeryturze. Z dużą energią poświęca się również teorii muzyki – wśród jego książek należy wymienić Le figure della musica (1998) oraz Carte da suono, pisma z lat 1981–2001 (2001).
Wcześnie osiągnął dojrzałość twórczą i własny, rozpoznawalny styl. Traktuje dźwięk jak żywy organizm, jego muzyka rozpoczyna się na granicy percepcji, skąd wyłania się cisza. Pusta przestrzeń oddycha, tworząc dramatyczne napięcie, a każde wydarzenie (nawet najmniejsze) wypełnia umysł słuchacza. Odnowienie percepcji jest celem sciarrinowskiej „ekologii dźwięku”. Kompozytor pozwala odbiorcy odkryć na nowo przestrzenie natury, codzienne hałasy, jak również cud głosu ludzkiego. Twórczość Sciarrina, której nieortodoksyjność bywała kłopotliwa, wpisuje się w dzisiejszą myśl filozoficzno-naukową. Wciąż jednakże termin „muzyka psychoakustyczna”, użyteczny przy określaniu muzyki z wpływami konceptualnymi, w przypadku złożoności doświadczenia estetycznego kompozycji i dzieł scenicznych Sciarrina wydaje się niewystarczający. Dzieła kompozytora są dziś wykonywane na całym świecie, a jego dyskografia obejmuje ponad 70 płyt.
Wa ż n i e j s z e u t w o r y (od 2000): Il clima dopo Harry Partch na fortepian i orkiestrę (1999–2000), Il giornale della necropoli na fisharmonię i orkiestrę (2000), Due notturni crudeli na fortepian (2001), In nomine nominis dla ośmiu wykonawców (2001), Macbeth, tre atti senza nome do libretta kompozytora wg Szeks pira (2001–02), Altre schegge di canto na klarnet i orkiestrę (2002), Cavatina e i gridi na sekstet smyczkowy (2002), Due smarrimenti na sopran i osiem instrumentów (2003), Graffito sul marena trio i orkiestrę (2003), Sekstet smyczkowy (2003), Quaderno di strada na baryton i instrumenty (2003), Lohengrin 2 na solistę, instrumenty i głosy (1982–2004), Scena di vento na instrumenty (2004), Il legno e la parola na marimbę i dzwonki (2004), Il suono e il tacere na orkiestrę (2004), Vento d’ombra na zespół kameralny (2005), Archeologia del telefonona 13 instrumentów (2005), Storie di altre storie na fisharmonię i orkiestrę (2005), Shadow of sound na orkiestrę (2005), Da gelo a gelo, opera (2006), 4 Adagi na flet i orkiestrę (2007), 12 Madrigalidla 8 (lub 7) śpiewaków (2007), Kwartet smyczkowy nr 8 (2008), La porta della legge – quasi un monologo circolare, opera w jednym akcie (2008), Il giardino di Sarana sopran i instrumenty (2008), L’ altro giardino na głos i osiem instrumentów (2009), Libro notturno delle voci na flet i orkiestrę (2009), Superflumina, opera w jednym akcie (2010), Fanofaniana zespół (2010), Cantiere del poemana sopran i 10 instrumentów (2011), Senza sale d’aspetto na spikerkę i orkiestrę (2011).
