Romitelli Fausto
(1963–2004)
ur. w Gorizii, ukończył kompozycję w Konserwatorium im. G. Verdiego w Mediolanie, brał też udział w kursach sieneńskiej Accademia Chigiana i mediolańskiej Scuola Civica. W 1991 r. udał się do Paryża, gdzie studiował informatykę muzyczną w IRCAM. Z ośrodkiem tym współpracował w latach 1993–95 jako compositeur en recherche.
Po sukcesach na międzynarodowych konkursach w Amsterdamie, Frankfurcie, Grazu, Mediolanie, Sztokholmie i Sienie (I nagroda w konkursie im. Alfreda Caselli w 1989) muzyka Romitellego grywana była na festiwalach takiej rangi, jak Musica w Strasburgu, Présences, Ars Musica w Brukseli, a także podczas sezonów IRCAM – Intercontemporain, na Weneckim Biennale i festiwalu Milano Musica.
Wśród wykonawców jego kompozycji były zespoły Ictus, L’Itinéraire, Court-circuit, Intercontemporain, Musiques Nouvelles, ensemble recherche oraz Narodowa Orkiestra Symfoniczna RAI i Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin. Romitelli pisał utwory na zamówienie m.in. francuskiego ministerstwa kultury, Musiques Nouvelles, zespołu Ictus, Radia France, IRCAM, Fundacji Gulbenkiana i festiwalu w Royaumont.
W a ż n i e j s z e u t w o r y: Kü dla 14 wykonawców (1989), Natura morta con fiamme na kwartet smyczkowy i elektronikę (1991), Seascapena flet Paetzolda (1994), EnTrance na sopran, zespół i elektronikę (1995), Domeniche alla periferia dell’impero. Prima domenica na cztery instrumenty (1995–96), The Nameless City na orkiestrę (1997), Professor Bad Trip: Lessons I–IIIna zespół instrumentalny i elektronikę (1998–2000), Blood on the Floor, Painting 1986 na zespół instrumentalny (2000), Domeniche alla periferia dell’impero. Seconda domenica: hommage à Gérard Grisey na cztery instrumenty (2000), Flowing down too slowna orkiestrę i live electronics (2001), Amok Koma na smyczki, perkusję i elektronikę (2001), Trash TV Trance na gitarę elektryczną (2002), Dead City Radio. Audiodrome na orkiestrę (2003),An Index of Metals, wideoopera do tekstów Kenki Lekovich (2003).
