Mařatka Kryštof
„Przestrzeń” i „gdzie indziej” to słowa-klucze umożliwiające wstęp do świata poetyckiego Kryštofa Mařatki. Przestrzeń rozumiana jest jako oddalenie od tu i teraz w stronę jakiegoś odległego gdzie indziej.
Mařatka urodził się w 1972 r. w Pradze. Studiował grę na fortepianie i muzykę kameralną, a następnie kompozycję i analizę muzyczną w Konserwatorium Praskim u B. Řehorza i P. Ebena. Czechy po upadku reżimu komunistycznego otwierały się na nowe wpływy. Kryštof Mařatka korzystał wówczas z tej wolności i odbył liczne podróże, m.in. dzięki stypendium Instytutu Francuskiego w Pradze. W 1994 r. osiadł w Paryżu, zachęcony przychylnym stosunkiem francuskich instytucji i wykonawców do muzyki nowej. Kontynuował tutaj studia w zakresie informatyki muzycznej w IRCAM w 1999 i otrzymał nagrodę Fondation Banque Populaire.
Otrzymuje liczne zamówienia od muzyków, zespołów, orkiestr i festiwali. Jego twórczość jest odbiciem fascynacji tradycyjną muzyką różnych krajów, narodzinami ludzkiego języka, sztuką prehistoryczną i instrumentami muzycznymi epoki paleolitu – a także osobistymi doznaniami, takimi jak sny, kontemplacja, wspomnienia. Jego kompozycje bywają niekiedy alegorią dzieciństwa spędzonego w kraju totalitarnym.
W twórczości Mařatki ważną rolę odgrywają doświadczenia dyrygenckie. Występował jako kompozytor i dyrygent z licznymi zespołami symfonicznymi, m.in. orkiestrą Filharmonii Praskiej, Nederlands Kamerorkest przy Concertgebouw w Amsterdamie, NOSPR, Toronto Symphony Orchestra, Orchestre Colonne w Paryżu, orkiestrą Teatru Narodowego w Pradze, Orkiestrą Filharmonii Śląskiej w Katowicach, La Follia w Strasburgu, fińską orkiestrą Sinfonia Jyväskyla, Nordenwest Philharmonie Herford, Orkiestrą Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy i czeską Orkiestrą Kameralną im. Talichów.
W 2007 otrzymał I nagrodę na festiwalu Wiosna w Szanghaju za utwór Chant G’Hai, wykonany przez Orchestre Philharmonique de Radio France w ramach festiwalu Présences podczas Expo 2010 w tym mieście. Na IV Konkursie Indywidualności Muzycznych im. Aleksandra Tansmana w Łodzi w listopadzie 2006 uzyskał nagrodę im. A. Tansmana oraz nagrodę publiczności za koncert klarnetowy Luminarium.W 2007 francuska Akademia Sztuk Pięknych przyznała mu Prix Pierre Cardin w dziedzinie kompozycji.
Monograficzna płyta Kryštofa Mařatki ukazała się w lutym 2012 nakładem wytwórni Dux – wykonawcą jest paryski Ensemble Calliopée, a projekt został zrealizowany w ramach programu prowadzonego przez Europejskie Centrum Muzyki K. Pendereckiego w latach 2007–10. Europejski program telewizyjny Mezzo poświęcił kompozytorowi film dokumentalny Naissance d’un imaginaire.
Obecnie Kryštof Mařatka przygotowuje duży utwór pod tytułem Vabeni, rituel des fossiles prehistoriques de l’Hommena chór i orkiestrę (55 min.), który wykonany zostanie 9 listopada 2012 w Łodzi w ramach Festiwalu A. Tansmana przez Sinfonię Varsovię pod dyrekcją kompozytora, 7 marca 2013 w Toronto przez Toronto Symphony Orchestra, 7 maja 2013 w Paryżu w Salle Pleyel przez Orkiestrę Filharmoniczną i Chór Radia France, wreszcie 14 maja 2013 w praskim Rudolfinum w ramach festiwalu Praska Wiosna. Wydawcą dzieł Kryštofa Mařatki jest Éditions Jobert w Paryżu.
W a ż n i e j s z e u t w o r y : Poèmes na skrzypce i wiolonczelę (lub altówkę) (1994), 3 Mouvements concertants na cztery wiolonczele (1995, również wersja na wiolonczelę i orkiestrę), Cinq petites énigmes na wiolonczelę i fortepian (1995), Fables na kwartet smyczkowy (1996), Perludiana flet altowy, skrzypce i wiolonczelę (1996), Dumka karelska, koncert na flet i orkiestrę (1997), Exaltum, kwartet fortepianowy (1998), Astrophonia, koncert na altówkę i smyczki (1998–2002), Voja Cello na wiolonczelę (1999), Sylinx na klarnet (2000), Labyrinthe na altówkę (2000), 6 Sonatna wiolonczelę(2001), La T-Riomphante na fortepian (2001), Vakerkeïnea na trio smyczkowe (2001), Horoscope na trio fortepianowe (2001), Anthologie des rêves na trio fortepianowe (2002), Batalion na fortepian, klarnet, wiolonczelę i fortepian elektroniczny, muzyka do filmu niemego Batalion P. Pražskiego (2002), Luminarium, koncert na klarnet i orkiestrę (2002), Otisk, „paleolityczny pokład muzyki preinstrumentalnej” na orkiestrę symfoniczną (2004), Kuzniecow, melodramat na głos męski i fortepian (2005), Le corbeau à quatre pattes, farsa melodramatyczna na dwa głosy męskie i zespół do słów D. Harmsa (2006), Hypnozyna kwintet dęty (2006), Nids de cigognes, „babillo-dramat” na altówkę i głosy dziecięce z taśmy (2007), Chant G’Haina suonę i orkiestrę symfoniczną (2007), Zverohra, zbiór śpiewów antropoidalnych na sopran i orkiestrę (2008), Melopa na klawesyn (2009), Praharphona, „muzyka starej i nowej Pragi” na harfę, kwartet smyczkowy i perkusję (2009, również wersja na harfę i orkiestrę), Dolmen na wiolonczelę (2011), Le chaudron au diable, melodramat na aktora i pianistę wg starej legendy korsykańskiej (2011), liczne transkrypcje dawnych utworów.
