Łotocki, Lech

ukończył studia na Wydziale Aktorskim PWSFTViT w Łodzi. Od 1970 roku zatrudniony w teatrach poznańskich: Dramatycznym (1970–73) i Nowym (1973–88). W 1988 przeniósł się do warszawskiego Teatru Studio (1988–91), a w latach 1991–94 pracował w zespole Janusza Wiśniewskiego. Od 1996 współtworzy zespół TR Warszawa. Grał w przedstawieniach reżyserowanych m.in. przez Andrzeja Ziębińskiego (Krakowiacy i Górale, 1971 – debiut), Janusza Nyczaka (A jak królem, a jak katem..., 1973, Letnicy, 1976, Wesele, 1987), Izabelę Cywińską (Życie jest snem, 1978, Miłość pod Padwą, 1978, Judasz z Kariotu, 1981, Oskarżony: czerwiec 56, 1981, Zorza, 1986, Cmentarze, 1988) oraz w autorskich przedstawieniach Janusza Wiśniewskiego (Panopticum à la Madame Tussaud, 1982, Koniec Europy, 1983, Modlitwa chorego przed nocą, 1987, Olśnienie, 1989, i Życie jest cudem, 1992). W teatrze Szwedzka 2/4 występował w Woyzecku (1993) i Szale łowienia motyli (1995) w reżyserii Wojciecha Maryańskiego, w Do Damaszku Marcina Jarnuszkiewicza (1994) oraz Peepshow Henryka Baranowskiego (1995). Stworzył także postać Ala w niezależnym projekcie teatralnym Sallingerw reżyserii Michała Sieczkowskiego (2005). Ma w swoim dorobku role w takich filmach jak Persona non grata Krzysztofa Zanussiego (2005), Wino truskawkowe Dariusza Jabłońskiego (2007) oraz Heavy Mental Sebastiana Buttnego (2013). 

Wieloletnia praca Lecha Łotockiego w TR Warszawa zaowocowała m.in. rolami w spektaklach Grzegorza Jarzyny (Bzik tropikalny, 1997, Uroczystość, 2001, Między nami dobrze jest, 2009, Nosferatu, 2011, Druga kobieta, 2014,G.E.N., 2017), Krzysztofa Warlikowskiego (Bachantki, 2001, Burza, 2003), Przemysława Wojcieszka (Cokolwiek się zdarzy, kocham cię, 2005, Dwoje biednych Rumunów mówiących po polsku, 2006), Natalii Korczakowskiej (Solaris. Raport, 2009), Artura Ildefonsa Urbańskiego (Wiarołomni, 2010), Michała Borczucha (Portret Doriana Graya, 2009, Moja walka, 2017), Krystiana Lupy (Miasto snu, 2012) i Krzysztofa Garbaczewskiego (Robert Robur, 2016).