Heusinger, Detlef

ur. w 1956 we Frankfurcie nad Menem. Studiował grę na gitarze u Huberta Käppela, grę na lutni i dyrygenturę u Francisa Travisa, teorię muzyki u Hansa Heinricha Eggebrechta, kompozycję u Hansa Wernera Henzego i Klausa Hubera oraz muzykę elektroniczną u Mesíasa Maiguashki na uczelniach w Bremie, Kolonii i we Fryburgu Bryzgowijskim. Już jako student współpracował z Luigim Nonem i Hansem-Peterem Hallerem przy projektach z live electronics. Otrzymał wiele nagród i stypendiów, m.in.: Cité des Arts w Paryżu, Villa Massimo w Rzymie, Nagrodę Kompozytorską Miasta Stuttgart i stypendium "Baldreit" miasta Baden-Baden. Występował jako kompozytor, dyrygent i reżyser na takich festiwalach, jak Styryjska Jesień w Grazu, Presteigne Festival w Walii, Tage Neuer Musik w Darmstadcie, Romaeuropa w Rzymie, Berliner Festwochen, Schwetzingen Festival, Warszawska Jesień i Donaueschinger Musiktage. Jego muzykę wykonywały renomowane zespoły, m.in. Kwartet Arditti, Kwartet Auryn, Ensemble Modern, ensemble recherche, orkiestry symfoniczne austriackiej radiofonii ORF i niemieckiej SWR. Wykładał formy i analizę muzyczną w Hochschule der Künste w Bremie (1990- 96). Prowadził również klasę dyrygentury w ramach warsztatów muzycznych w Mürztal.

W latach 1991-2005 pracował dla Festiwalu Rossiniego na Rugii jako producent i (kilkakrotnie) jako dyrektor artystyczny. Jego dziełem były produkcje oper: Orlando Händla, Kopciuszek i Cyrulik sewilski Rossiniego, Don Pasquale i Napój miłosny Donizettiego, Samson i Dalila Saint-Saënsa, Rozbójnicy Offenbacha i Syn marnotrawny Brittena w Niemczech, Francji, Austrii, we Włoszech i w Szwajcarii.

Wyreżyserował i wyprodukował kilka filmów muzycznych, w tym Pandorę (1993) i Sint ut (2001). Brał udział w realizacji lmu o Leni Riefenstahl, zamówionego przez operę w Wiedniu. Trzon jego twórczości kompozytorskiej stanowią utwory sceniczne: Der Turm (prapremiera w 1989, Bremen eatre, Radio Bremen), Babylon (prapremiera w 1997, Schwetzingen Festival, SDR) i Schwarz Rot Gold (prapremiera w 1998, Frankfurt nad Menem, HR), a także projekty z live electronics. Jako dyrygent współpracował m.in. z Ensemble Modern, Ensemble Surplus, Collegium Novum z Zurychu i Ensemble Experimental (od 2009), z którym zrealizował pierwsze nagranie Risonanze erranti Luigiego Nona (w 2011 roku nagranie otrzymało Niemiecką Nagrodę Płytową). Od 2006 roku jest dyrektorem artystycznym SWR Experimentalstudio.

Wybrane utwory: Todesfuge na baryton, gitarę i kwartet smyczkowy (1979-80), Aufstieg na zespół kameralny (1982), Spiel der Zeit, trzy sonety Gryphiusa na sopran, baryton i orkiestrę kameralną (1983), Epiphora - Anaphora - Oxymora na fortepian (1984-86), Rhap-Time na 19 instrumentów (1985), Von Insel zu Insel na zespół kameralny (1985-86), Der Turm, teatr muzyczny w czterech scenach wg sztuki Petera Weissa na wokalistów, orkiestrę i live electronics (1986-88), Elipsis na małą orkiestrę (1988), Turm-Stücke, suita orkiestrowa z opery Der Turm (1987-91), Rossini a D., burleska muzyczna na trzy głosy wokalne, tancerzy i orkiestrę kameralną, libretto własne z wykorzystaniem librett operowych oraz listów Rossiniego (1989-90), Pandora I, II na kwartet smyczkowy (1993-94), Herzlieb na dwa soprany i orkiestrę kameralną (1994), Abraum na trio fortepianowe i live electronics (1995), Babylon, teatr muzyczny w trzech aktach na głosy solowe, orkiestrę i taśmę, libretto własne wg sztuki Don Juan ou Les Amants chémeriques Michela de Ghelderode'a (1996/96), terra incognita na wielką orkiestrę (1997), Sintut ( e Flood) X na wideotryptyk i ośmiokanałową elektronikę (2000-01), Kagebayashi, trzy interludia na zespół kameralny z cyklu geza-musik (2004), 2nd anniversary of zabriskie point, koncert na gitarę i orkiestrę (2004), Tripelkonzert, cz. I, na obój d'amore, altówkę, wzmocniony klawesyn i wielką orkiestrę (2010).