Bedrossian, Franck

studiował instrumentację i analizę w CNR w Paryżu oraz kompozycję u Allaina Gaussina. Studia kontynuował pod kierunkiem Gérarda Griseya i Marca Stroppy w Conservatoire Supérieur de Musique et de Danse w Paryżu, gdzie uzyskał I nagrodę w zakresie analizy i dyplom w dziedzinie kompozycji. W latach 2001-02 uczęszczał na kurs kompozycji i informatyki muzycznej w IRCAM oraz studiował kompozycję pod kierunkiem Philippe'a Leroux, Tristana Muraila i Philippe'a Manoury'ego. Wykształcenie uzupełniał u Helmuta Lachenmanna w Centre Acanthes 1999 i w Internationale Ensemble Modern Akademie w roku 2004. Jego utwory były wykonywane we Francji i za granicą przez takie zespoły i orkiestry, jak Itinéraire, Ensemble intercontemporain, 2e2m, Ictus, Court-circuit, Cairn, Ensemble Modern, Contrechamps, Eco Ensemble, San Francisco Contemporary Music Players, KNM Ensemble Berlin, Klangforum Wien, SWR Symphony Orchestra Baden Baden und Freiburg, Moscow Ensemble oraz kwartety smyczkowe Danel, Diotima i Tana na festiwalach Agora, Résonances, Manca, Musica Nova, International Festival Cervantino, RTÉ Living Music Festival, Présences, Festival Borealis, Musica Strasbourg, Nuova Consonanza, Printemps des Arts de Monte-Carlo, Ars Musica, Suona Francese, Archipel, Wien Modern, Maerzmusik, Donaueschinger Musiktage, Sommer in Stuttgart, Międzynarodowe Wakacyjne Kursy Nowej Muzyki w Darmstadcie, Biennale di Venezia.

Był stypendystą Fundacji Meyera (2001) i Fundacji Bleustein-Blanchet (2004) oraz laureatem nagród Hervé Dugardin SACEM i Prix Pierre Cardin de Composition Musicale (2005) przyznawanej przez Instytut Francuski (Académie des Beaux-Arts), a także nagrody dla młodych kompozytorów SACEM (2007). W latach 2006-08 przebywał na stypendium w Villa Médicis w Rzymie, w 2011 otrzymał odznaczenie Chevalier de l'Ordre des Arts et des Lettres. Od 2008 wykłada kompozycję w University of California w Berkeley. W 2014 był jednym z kompozytorów zaproszonych na festiwal IRCAM ManiFeste. Jego utwory były publikowane przez Éditions Billaudot, a od 2014 ich wydawcą jest Verlag Neue Musik w Berlinie.

Twórczość Francka Bedrossiana koncentruje się wokół badania natury dźwięku, kontroli jego emisji, zniekształceń oraz fizycznego oddziaływania. Kompozytor pracuje nad surowym i nasyconym materiałem dźwiękowym w stanach przejściowych, transformacjach i modelowaniu. Szczególnym upodobaniem darzy twórczość kompozytorów używających radykalnych środków wyrazu. Przyznaje się do dwojakiego rodzaju wpływów: Lachenmanna w zakresie pracy nad dźwiękiem i Griseya pod względem koncepcji procesu i kierunkowości harmonicznej. Utwory Bedrossiana noszą piętno ekspresjonistycznego abstrakcjonizmu w malarstwie Rothki i Pollocka, obrazu spowolnionego czasu u Billa Violi i ogołocenia ekspresji u Becketta. Ważna jest dla niego również rola gestu, fizycznego wymiaru muzyki. Inspiruje go muzyka tradycji oralnych oraz wszystkie nurty muzyki XX wieku, zwłaszcza jazz i rock, z racji fizycznego podejścia i naturalnej emisji głosu.

Wybrane utwory: L'usage de la parole na klarnet, wiolonczelę i fortepian (1999), La solitude du coureur de fond na saksofon altowy (2000), Pleine lune na chór dziecięcy, skrzypce, kontrabas i fagot (2001), Transmission na fagot i elektronikę (2002), La conspiration du silence dla 35 muzyków (2003), Digital na kontrabas, perkusję i elektronikę (2003), It na siedem instrumentów (2004), Tracés d'ombres na kwartet smyczkowy (2005), Charleston dla 15 muzyków (2005/2007), Procession na altówkę i elektronikę (2006), Division na klarnet basowy, puzon, kontrabas, zespół i elektronikę (2006), Cérémonie pour six mains enchantées na fortepian (2006), Lamento na głos żeński i elektronikę (2007), Propaganda na kwartet saksofonów i elektronikę (2008), Manifesto na osiem instrumentów dętych (2008), Bossa Nova na akordeon (2008), Swing na zespół (2009), La conspiration du silence dla 14 muzyków (2009), Epigram - cinq poèmes d'Emily Dickinson na sopran i zespół (2010), Edges na fortepian i perkusję (2010), Accolade na altówkę, flet basowy i klarnet kontrabasowy (2011), Itself na orkiestrę (2012), Innersonic na gitarę elektryczną i akordeon (2012), The Edges are no longer Parallel na fortepian i elektronikę (2013), The Spider as an Artist na ampli kowaną wiolonczelę (2014), Epigram II na sopran i zespół (2014), We met as Sparks na flet basowy, klarnet kontrabasowy, altówkę i wiolonczelę (2015), Twist na orkiestrę i elektronikę (2016), I lost a World the Other Day na akordeon i kwartet smyczkowy (2016), Troisième jour na zespół (2017).