Krzysztof Baculewski „Kalendarium subiektywne sześćdziesięciu festiwali”

Hasło "W oparach opery", niewątpliwie kojarzy się z przedwojennym tomem Juliana Tuwima i Antoniego Słonimskiego W oparach absurdu. Do opery stąd nie całkiem daleko, ale też nie ten aspekt podkreśla program "Warszawskiej Jesieni". Ostatecznie mamy inspiracje Czarodziejską górą w operze Pawła Mykietyna, prozą Elfriede Jelinek w Zagubionej autostradzie Olgi Neuwirth, dramatem Elektra Sofoklesa w Polla ta Dhina Iannisa Xenakisa, sztuką Michela de Ghelderode'a w Mysteries of the Macabre György Ligetiego, powieścią Le malentendu Alberta Camusa u Fabiàna Panisello, a także biogra ą Gesualda da Venosa w operze Luci mie traditrici Salvatore'a Sciarrina. Oczywiście głos pojawia się w różny sposób, jego użycie wychodzi poza tradycję, tak jak i użycie tekstów pochodzących z różnych źródeł, tradycji i okoliczności. Oprócz opery są też inne wątki: Philippe Hurel z Tour à tour, Grażyna Pstrokońska-Nawratil z Lasami deszczowymi, Edgard Varèse z Tuning Up, Aureliano Cattaneo z Koncertem skrzypcowym. Pojawia się nowy ewidentny talent interpretatorski - Joanna Freszel, sopran, która podbiła warszawską publiczność brawurowym wykonaniem sceny Ligetiego. Debiutuje Wojciech Błażejczyk z Trash Music i - jakby dla kontrastu - Zofia Dowgiałło z delikatną orkiestrową Kompozycją z ruchomym tłem. "Mała Warszawska Jesień" stała się już obowiązującym składnikiem festiwalu, proponując bowiem najmłodszym słuchaczom muzykę i różne z niej wypływające gry, stara się w ten sposób wypełnić lukę w edukacji muzycznej: uczy, jak odbierać muzykę i sztukę współczesną, wskazując, że nie jest ona ani hermetyczna, ani obca, ani niezrozumiała.