Krzysztof Baculewski „Kalendarium subiektywne sześćdziesięciu festiwali”

Od tego roku "WJ" rozpoczyna się w piątki (nie w soboty), trwa więc o 1 dzień dłużej. Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna, której Sala Koncertowa często gości koncerty festiwalowe, zmienia nazwę, stając się Akademią Muzyczną im. Fryderyka Chopina.

Na koncercie inauguracyjnym - ostatnie dzieło Kazimierza Serockiego: Pianophonie z Szabolscem Esztényi jako solistą. Kolejny wyłom w restrykcjach cenzury: Koncert altówkowy Romana Palestra i Poème funèbre Bolesława Woytowicza, poświęcony pamięci marszałka Józefa Piłsudskiego. Od estetycznej strony - nowy styl, nawiązujący do muzyki przełomu XIX i XX w., prezentuje Krzysztof Penderecki w Koncercie skrzypcowym i w operze, "sacra rappresentazione", Raj utracony, zaprezentowanej przez solistów i zespół Württembergische Staatstheater ze Stuttgartu w reżyserii Augusta Everdinga. Ponadto w programie m.in.: Eugeniusza Knapika Corale, Interludio e Aria, Louisa Andriessena Hoketus, Karlheinza Stockhausena Mantra, a z wykonawców: wiolonczelista Ivan Monighetti, baryton John Shirley-Quirk, Orkiestra Symfoniczna Radia Fińskiego pod batutą Leifa Segerstama, Polska Orkiestra Kameralna Jerzego Maksymiuka i inni. W nale festiwalu - m.in. Klangschatten - mein Saitenspiel Helmuta Lachenmanna i jedna z legendarnych awantur festiwalowych: znudzona publiczność przestaje słuchać, szmer na widowni zagłusza muzykę. Zdesperowany kompozytor wkracza na estradę i wygłasza nieco aroganckie exposé (Józef Patkowski z balkonu tłumaczy je na polski i angielski), w którym poucza publiczność, że das ist ein Pianissimo-Stück i jak kto nie ma ochoty słuchać, to niech lepiej wyjdzie... Dyrygent kontynuuje. Publiczność, jak skarcony przedszkolak, milknie, po czym wykonanie przyjmuje... owacyjnie. Debiutuje Paweł Szymański Glorią na chór żeński i orkiestrę. Przewodnictwo Komisji Repertuarowej obejmuje Augustyn Bloch (do 1987 r.).