Strycharski, Dominik

ur. w 1975, polski kompozytor, flecista (flet prosty), wokalista, improwizator, performer i publicysta. W każdej z uprawianych dziedzin jest praktycznie samoukiem, studiował jedynie wychowanie muzyczne na Uniwersytecie Śląskim w Cieszynie. Jest wszechstronnym twórcą fascynującym się praktycznie każdym przejawem muzyki. Jego ogromny dorobek obejmuje płyty, koncerty i jednorazowe wydarzenia z muzyką jazzową, improwizowaną, eksperymentalną, noise, klubową i posttaneczną, teatralną. Zajmuje się zarówno muzyką, jak i dźwiękiem samym w sobie. Gra i komponuje współczesny jazz w wielu elektrycznych i akustycznych odmianach, muzykę współczesną, elektroniczną, teatralną, posthip-hop, noise, a także różne odmiany improwizowanej muzyki, we własnych zespołach Pulsarus, Organic Panic oraz Prophetic Fall. Jest jednym z nielicznych muzyków grających na flecie prostym zajmujących się jazzem i eksperymentalną muzyką improwizowaną. Jest również jednym z pierwszych polskich wokalistów eksperymentalnych, włączających do swojego warsztatu wykonawczego rozbudowaną elektronikę. Wydał ponad dwadzieścia płyt z własnymi lub współliderowanymi projektami, przede wszystkim Pulsarus, ale także Rhplus, BandFx i Progrram/Kostas New Progrram. Stworzył muzykę do wielu spektakli teatralnych w reżyserii Michała Zadary (Odprawa posłów greckich, Ifigenia, Awantura warszawska, Muzyka z pozostałości, Noc listopadowa, Aktor), Wojciecha Klemma (kilkanaście spektakli i produkcji w Polsce i Europie), Łukasza Kosa (Krwawa jatka, Starość jest piękna, Janosik, Kajtuś czarodziej, Między nami dobrze jest – czytanie), Katarzyny Raduszyńskiej (Wieczór Trzech Króli, A, nie z Zielonego Wzgórza, Wesele Figara, Nowy Don Kichot, Cudowne morderczynie), Jana Peszka (Wroniec, SLO), Wojtka Urbańskiego (Zabójca, Marzenie Nataszy), Grażyny Kani (W mrocznym, mrocznym domu) oraz Natalii Sołtysik (Szarańcza, Lem Cyberiada – czytanie) i Michała Siegoczyńskiego. Teatry, z którymi współpracował, to Narodowy w Warszawie, Narodowy Stary Teatr w Krakowie, Teatry Współczesne we Wrocławiu, Warszawie i Szczecinie, Teatr Nowy w Łodzi, Studio, Powszechny i Ateneum w Warszawie i inne.

Od ponad dziesięciu lat Dominik Strycharski prowadzi eksperymentalne warsztaty wokalne, w których łączy rozwój świadomości własnego głosu z improwizacją oraz działaniem w grupie. Głos jest traktowany jak instrument, a improwizacja jako podstawowe narzędzie ludzkiej kreatywności. Tworzy również Doministry, wielowymiarowy solowy projekt, łączący współczesną muzykę elektroniczną, performans i elektroambient, kształtowany w oparciu o głos i jego elektroniczną transformację. W projekcie tym niezwykle ważną rolę odgrywa również improwizacja, otwarta na wszelkie możliwe wpływy.

Jest jednym z pierwszych muzyków działających w Polsce na gruncie live actów klubowych. Od prawie 20 lat współpracuje z didżejami; jako jeden z pierwszych zastosował adaptery jako środek wykonawczy. Od roku 2001, jako kompozytor i wykonawca, współtworzył również Teatr Bretoncaffe.