jest jedną z najważniejszych postaci na francuskiej scenie choreograficznej, występuje gościnnie na wielu festiwalach (m.in. Springdance w Nowym Jorku, Kunstenfestivaldesarts w Brukseli, Festival de la Bâtie w Genewie, Danças Na Cidade w Lizbonie). Była artystką rezydentką IRCAM (2004−05) i Studia Sztuki Współczesnej Fresnoy (2005−06), a następnie pełniła funkcję dyrektora Centrum Badań Choreograficznych i Kompozycji (CRCC) Fundacji Royaumont (2008−12).

Myriam Gourfink opiera swą pracę na technikach oddechowych jogi. Jej idea polega na poszukiwaniu wewnętrznej potrzeby, która prowadzi do ruchu. Organizacja punktów podparcia ciała związana z oddechem jest bardzo ścisła, natomiast świadomość przestrzeni – chwiejna. Taniec staje się powolnym, żmudnym ruchem w czasie. Wiedza o ruchu i przestrzeni umożliwia tworzenie choreografii bez studyjnych prób. Dzięki wiedzy o sytuacji tańca nie ma potrzeby poruszać ciałem, by ów taniec poczuć: można go odtworzyć przy pomocy samych zmysłów i umysłu.

Podobnie jak muzycy, do stworzenia geometrycznego uniwersum i poetyckiej narracji tanecznej Myriam Gourfink wykorzystuje symboliczny system zapisu. Po studiach nad notacją Labana pod kierunkiem Jacqueline Challet Haas, wyszła ona od tego systemu w kierunku sformalizowania własnego języka kompozytorskiego. Każda choreografia skłania wykonawcę do tego, by uświadamiał sobie własne działania, podejmował czynności, konfrontował się z tym, co niespodziewane w zapisanym tekście, na który stale musi reagować.

Na potrzeby niektórych projektów zapis oparty został na komputerowych programach kodujących i odtwarzających w czasie rzeczywistym zanotowane kompozycje: program odtwarza całość zapisu i generuje miliony możliwych sekwencji kompozycyjnych. Wykonawca, za pośrednictwem czujników, kieruje procesem modyfikacji partytury choreograficznej wyświetlanej na monitorach. Serce czasoprzestrzennych relacji stanowi zatem komputer.

W przebiegu utworu umożliwia on strukturowanie materiału w coraz to nowych kontekstach.