ur. w 1955 w Belgii. Uczył się gry na trąbce i na kontrabasie w Conservatoire Royal de Liège, studia w zakresie obu instrumentów ukończył w roku 1977 z Diplôme Supérieur. Studia dyrygenckie rozpoczął w roku 1978 u Igora Markevitcha i Maxa Deutscha. Brał udział w zajęciach Międzynarodowego Seminarium w Weimarze i Mozarteum w Salzburgu, po czym został zaproszony przez Seiji Ozawę do Berkshire Music Center w Tanglewood, gdzie pracował pod kierunkiem Ozawy, Kurta Masura i Josepha Silversteina. Największy wpływ miała na niego praca z Sergiu Celibidache’em, u którego studiował fenomenologię muzyczną i dyrygenturę w latach 1986–89.
Daniel Gazon ma niezwykle bogaty repertuar w dziedzinie opery i symfoniki, jest uważany za jednego z najwybitniejszych specjalistów muzyki XX wieku. Prowadził prawykonania utworów Luisa de Pablo, Magnusa Lindberga, Roberta Gerharda, Claude’a Viviera, Jukki Tiensuu, Franka Nuytsa, Luca Van Hove’a, Boudewijna Buckinxa, Frederika Neyrincka, Broniusa Kutaviciusa, Osvaldasa Balakauskasa, Žibuoklė Martinaitytė, Onutė Narbutaitė, Luki Francesconiego, Jeana-Luki Fafchampsa, Krzysztofa Knittla, Juraja Beneša, Lidii Zielińskiej, Tomasza Jakuba Opałki, Petera Zagara, Floriana Gesslera, Erica Nathana i wielu innych. Występował na wielu festiwalach, jak ISCM, Melos-Ethos, Ars Musica, Düsseldorf Kontrapunkt, Gaida i Warszawska Jesień. Jest również wziętym wykładowcą dyrygentury, przez wiele lat prowadził kursy mistrzowskie (wykorzystując opracowane przez Celibidache’a podejście fenomenologiczne), pracował z orkiestrami młodzieżowymi w Belgii, Słowacji, Szwecji, Włoszech, Portugalii i w Wietnamie.