W utworze bardzo istotna jest „mineralność” – to, co w dźwięku należy jeszcze do obszaru nieuformowanego, do krzyczącego pragnienia. Z tego powodu unikam w nim tradycyjnego sposobu gry na dudach, zwłaszcza charakteru „obojowego”. Wykorzystane są natomiast nietypowe techniki gry, jak specyficzny sposób użycia zbiornika powietrza, multifony oraz inne „techniki rozszerzone”. 
Krzyk kamienia, najpierw zamurowany w niemożliwym, usiłuje się wydostać, zderza się z oporem erozji świata, po czym powraca do skały, lecz jest już przemieniony i kryje w sobie zalążki życia. Muzyka ta przywołuje świadectwo minerału – jakby nasza Ziemia, poddana okrutnemu traktowaniu, potrafiła błagać o zaprzestanie ranienia, bólu zadawanego jej co dzień przez bałwochwalczy kult władzy, posiadania i bogactwa materialnego. Kiedy człowiek milknie, przemawiają kamienie. Jak mawiał Bachelard: „Myślimy, kiedy się zderzamy”, zatem ów krzyk minerału, uderzając w powietrze, którym oddychamy, może obudzić w nas sumienie zabłąkane w złudzeniu naszej wszechmocy. Utwór dedykowany jest Erwanowi Keravecowi.

Philippe Leroux