Zjawiska przyrodnicze i odczucia psychiczne – senne mary, wzajemnie się przenikające, są tematem wiersza Paula Verlain’a Crépuscule du soire mystique, który stał się inspiracją do napisania utworu muzycznego na sopran, zespół instrumentalny i elektronikę. Impresjonistyczny obraz doznań – kwiaty niewinne, niemal nierealnie wyrastające poza i przez kraty ogrodzenia – uderzające, zniewalające siłą swojej barwy i zapachu: dalia, lilia i tulipan –
[...] bujne rozkwiecenie
[...] jaskrów jaskrawości
[...] Wtłaczają zmysły, duszę i zdrowe myślenie.
Tłok agresywnych barw: Zmrok rozpłomieniony bladą czerwonością, kroplami rdzy, jaskrów jaskrawością, prowokuje wyobrażeniowy, niemal oniryczny stan u obserwatora, stan, który opisany jest dźwiękiem – nie impresja wiersza ale stan osoby doznającej wrażeń. Zmierzch mistyczny, Zmrok pisany wielką literą jest chwilą, która przywołała Wspomnienie – ożywiające, przypominające Nadzieję. [...] płomieniste rozjarzenie, obraz pleniących się kwiatów, bujności natury, odurzających zapachów silnie kontrastuje z atmosferą szarego zmierzchu, otchłannego omdlenia poety. Tą kreacją dziwnego świata barw i roślin oplatających trzy zagadnienia dotyczące samego kreatora: Wspomnienia, Nadziei, Zmroku [...] w bladej czerwoności
[...] płomieniste rozjarzenie
[...] Horyzontu Nadziei
[...] tajemnicze ogrodzenie
[...] otchłanne omdlenie
– Verlaine zapowiada symbolizm.
Jakub Sarwas
Paul Verlaine
Crépuscule du soir mystique
Le Souvenir avec le Crépuscule
Rougeoie et tremble à l’ardent horizon
De l’Espérance en flamme qui recule
Et s’agrandit ainsi qu’une cloison
Mystérieuse où mainte floraison
– Dahlia, lys, tulipe et renoncule –
S’élance autour d’un treillis, et circule
Parmi la maladive exhalaisons
De parfums lourds et chauds, dont le poison
– Dahlia, lys, tulipe et renoncule –
Noyant mes sens, mon âme et ma raison
Mêle, dans une immense pâmoison,
Le Souvenir avec le Crépuscule.
Zmierzch mistyczny
w przekładzie Romana Kołonieckiego
Wspomnienie wraz ze Zmrokiem w bladej czerwoności
Krople rdzy wsącza w płomieniste rozjarzenie
Horyzontu Nadziei, co o nowe włości
Szerszy dźwiga wzwyż tajemnicze ogrodzenie,
Gdzie przez kraty przeziera bujne rozkwiecenie –
Dalia, lilia, tulipan, jaskrów jaskrawości,
Które wijąc się, pleniąc, zabójczych wonności
Przyborem w coraz dalsze sięgając przestrzenie,
Znienacka zagarniają i mnie; w odrętwienie –
Dalia, lilia, tulipan, jaskrów jaskrawości –
Wtłaczają zmysły, duszę i zdrowe myślenie,
By wreszcie wtrącić w moje otchłanne omdlenie
Wspomnienie wraz ze
Zmrokiem w bladej czerwoności.
