Ten pomysł nurtował mnie przez dziesięć lat, przyjmując różne postaci. Pojawił się w labiryncie luster w mojej operze La philosophie dans le labyrinthe oraz ponownie w niezrealizowanym projekcie teatralnym, opartym na Sobowtórze Dostojewskiego; ostatecznym rezultatem jest niniejszy utwór Double, noszący taki tytuł z wielu powodów. Używam w nim szczególnych instrumentów: dwuczarowego eufonium oraz trąbki i rogu – skonstruowanych przez muzyków z zespołu musikFabrik. Instrumenty te pozwalają na jednoczesne użycie różnych tłumików, rozmaite zdwojenia, tworząc skomplikowaną grę planów brzmieniowych. Pojawia się tu również idea odbicia dźwięku i jego ruchu w przestrzeni; pojedynczy, powtarzany dźwięk, np. ostinato skrzypiec, jest zwielokrotniony przez inne instrumenty. Do owego „pogłosu” używam także dwóch fletów prostych oraz czterech gwizdków tłokowych, by podkreślić owo rozszczepienie/zaburzenie/dialog między instrumentami barokowymi, współczesnymi oraz tymi nawiązującymi do dziecięcych zabaw. W efekcie forma Double tworzy niemal palindrom, choć materiał w repryzie jest ponownie zdeformowany, przycięty i przetworzony. Otwierające pizzicato skrzypiec na dźwięku e pojawia się ponownie w zakończeniu jako niskie ostinato kontrabasu, zamykające formalną ścieżkę Double.

Aureliano Cattaneo