Cykl ten składa się z czterech zeszytów, z których każdy zawiera po osiem etiud. Do określenia wysokości dźwięków i rytmu posłużyły Cage’owi mapy gwiazdozbiorów, natomiast dla pozostałych parametrów, tj. smyczkowania, dynamiki, wartości rytmicznych, mikrotonów itp. zastosował operacje losowe zaczerpnięte z księgi I-Ching. Zapis nutowy Etiud ma charakter nadzwyczaj szczegółowy, niemal każdy dźwięk i sposób jego wydobycia są dookreślone we wszystkich aspektach. Dlatego utwory są wyjątkowo trudne do wykonania. Cage sugerował muzykom, by starali się podczas gry wykonać po prostu możliwie najwięcej z zapisanych dźwięków. Celem kompozytora było zresztą maksymalne utrudnienie etiud, zgodnie z maksymą „wykonalność niemożliwego”.
Szesnaście pierwszych etiud powstało w latach 1977–80 we współpracy z Paulem Zukofskym. Przez kolejnych dziewięć lat dalsze czekały na ukończenie; dopiero po wysłuchaniu wykonania Irvine Arditti, w 1989–90 Cage podjął ponownie pracę z cenną pomocą Jamesa Pritchetta, który zrekonstruował proces kompozycyjny na podstawie notatek i szkiców Cage’a.