Pojedynczy, utrwalony i tylko częściowo wykonalny takt muzyki, powtarzany, lecz za każdym razem słyszalny tylko częściowo, zmieniający się stale, kiedy kolejne części są pomijane. Stały, powtarzany obraz, w którym zmienne części są zaciemnione. To niepokojące, jak neoliberalna retoryka ekonomiczna „redystrybucji dóbr” jest podobna do rozpowszechnionego, instytucjonalnego dyskursu o „sztuce wysokiej”, dotyczącego odbioru tej kultury w społeczeństwie.