jest kompozytorem, muzykiem i reżyserem. W roku 2014 był stypendystą Fundacji Guggenheima, w 2013 zdobywcą Nagrody Muzycznej Berlina. Stworzył ponad 70 utworów na rozmaite obsady instrumentalne i media. Innowacyjne użycie dźwięku, obrazu, przestrzeni i czasu daje mu narzędzia twórczości, która poszerza nasze rozumienie świata. Od roku 2001 jego utwory skupiają się na temacie globalnej transformacji kultury oraz stosunku muzyki do innych dziedzin sztuki, jak architektura, wideo i taniec. Coleman studiował malarstwo, muzykę i film w School of the Art Institute w Chicago, gdzie jego nauczycielami byli m.in. Stan Brakhage i Ernie Gehr, legendarni twórcy filmu eksperymentalnego, kompozytor Robert Snyder i malarka Barbara Rossi.
W roku 2001 jako stypendysta Japan-US Friendship Commission mieszkał przez osiem miesięcy w Japonii. Uzyskał również stypendia od Illinois Arts Council (1992–2000) i New Jersey State Arts Council (2008) oraz granty od NEA, Arts Midwest, American Music Center, The American Composers Forum, Philadelphia Music Project. Działał w wielu krajach, był kompozytorem rezydentem w American Academy w Rzymie (2011) i Berlinie (2013), w Shofuso Japanese House (Filadelfia, 2009), Kunst Raum Sylt Quelle (Niemcy, 2008), Westwerk (Hamburg, 2007), Taipei Artists Village (2007), na Uniwersytecie w Lubece (2005), na Festiwalu Irtijal w Bejrucie, w Domu Kultur Świata (Berlin, 2003/2004), na Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym w Takefu (Japonia, 2002) i w Spritzen Haus (Hamburg, 1995). Otrzymywał zamówienia od Toma Bucknera, Japan Society New York, PHACE, The Crossing, Network for New Music, Trio Accanto, Klangforum Wien, Chamber Music America, Ensemble 01, E-Mex Ensemble, Fundacji Kultury Nadrenii Północnej-Westfalii, The Renaissance Society, International House of Japan w Filadelfii, Chicago Cultural Center, Festiwalu w Takefu, Haus der Kulturen der Welt Berlin, Konzerthaus Wien, Festiwalu Maerzmusik oraz Fundacji im. Ernsta von Siemensa. Wykładał gościnnie na wielu uniwersytetach, jak Chiao-Tung, Narodowy Uniwersytet Sztuk w Tajpej (2007) i Uniwersytet w Hongkongu (2009). Jego obrazy, filmy i partytury były pokazywane m.in. w Art Institute of Chicago (1984) i MCA Chicago (2000).
W nieustannie rozwijanych projektach Colemana biorą udział muzycy z wielu krajów. W roku 2001 wraz z muzykami z Japonii i ze Stanów Zjednoczonych stworzył Ensemble N_JP, dla którego napisał m.in. utwory Andolangen, Kyoto Naigai i Sendai Transmissions. Badał w nich związki muzyki z kinem i z architekturą. Te i inne kompozycje przybliżyły twórczość Colemana słuchaczom krajów Europy, Azji oraz Ameryki Północnej.
Jako improwizator Coleman występował z tak wybitnymi artystami, jak Evan Parker, Derek Bailey, Roscoe Mitchell, William Parker, Taku Sugimoto, Kevin Drumm, Theo Bleckmann. Jego partnerami w nagraniach byli m.in. Jim O’Rourke, Mats Gustaffson, Guillermo Gregorio, Tony Conrad, John Wolf Brennan, Gastr del Sol, Kazuhisa Uchihashi, Otomo Yoshihide, Sachiko M i Franz Hautzinger. Jego płyta nagrana w roku 2006 z libańskim muzykiem Raedem Yassinem została wysoko oceniona przez brytyjski magazyn „The Wire”, podobnie jak nagranie dokonane w roku 2010 z rzymskim zespołem Ossatura.
Gene Coleman był dyrektorem artystycznym wielu programów koncertowych i festiwali. W roku 1997 w Chicago we współpracy z Goethe-Institut zorganizował festiwal muzyki Helmuta Lachenmanna. Od roku 2000 jest dyrektorem artystycznym organizacji Soundfield w Filadelfii, działającej na scenie międzynarodowej. Kierował również Transonic, festiwalem poświęconym globalizacji, który odbył się w berlińskim Haus der Kulturen der Welt w latach 2003 i 2004. W lutym 2007 roku współpracował z Departamentem Stanu i Centrum im. Kennedy’ego w „Tabadol Project”, odbywającym się z udziałem muzyków z Libanu w sześciu miastach Stanów Zjednoczonych.
Gene Coleman jest szefem Ensemble Noamnesia, zespołu nowej muzyki założonego w roku 1987. Pod jego kierownictwem zespół współpracował z tak znanymi kompozytorami, jak Salvatore Sciarrino, George Crumb, Chao-Ming Tung, Luc Ferrari, Helmut Lachenmann, Vinko Globokar, Yuji Takahashi, Otomo Yoshihide, Malcolm Goldstein, Burkhard Stangl, Alvin Curran, Michael Maierhof, Gerhard Staebler, Kunsu Shim czy Mathias Spahlinger.

Ważniejsze utwory: L.A.R. na muzyków, malarzy i projektory (1985), Heterophonic Time Hood na głos taśmę i zespół (1987), Concerto na skrzypce i klarnet basowy (1988), Exit Trio na klarnet, skrzypce i wiolonczelę (1989), Bands na zespół fletów prostych, perkusję i live electronics (1989), Umtauschen na zespół (1992), Lacunae (with distant sounds) na zespół (1994), Minutes na zespół (1995), Roarsarch na dwa zespoły (1996), Omaggio a S. Behrend na zespół (1996), Backlight na zespół (1997), Quasi-F na zespół (1998), Sordino II na zespół (1998), Ether Lift: C na zespół (1998), Klavierraum na fortepian i dziewięć instrumentów (1998), Luft na fortepian, saksofon i perkusję (1999), Queen of Mars, muzyka do filmu Aelita na teremin, live electronics i zespół (2000), Cut Cloud na koto basowe, shō, hichiriki, klarnet basowy i komputer (2001), Cloud Cut na trzy gitary i zespół (2001), Bun’ya na 21 instrumentów i solistów ad lib. (2001), Music for Blood of a Poet na zespół (2001), Nebulae/Specks na dwa klarnety basowe i zespół (2002), Cloud Cut II na instrumenty gagaku i live electronics (2002), Atman II na gitarę, klarnet basowy, live electronics i instrumenty gagaku (2002), Transcription of the Air na zespół (2002), Shredded Heritage III na dwie gitary, live electronics i instrumenty gagaku (2003), YAGO na kwartet saksofonowy, live electronics, instrumenty gagaku i wideo (2003), Cloud 5 na shō i zespół (2003), Phoenix Rising na zespół shō i sheng (2004), Reroute na zespół (2004), M+A #1 na koto, shamisen, shō, klarnet basowy i elektronikę (2004), M+A #2 na guzheng i zespół (2004), Mt. 10 na shō i zespół (2004), CHAO na guzheng i zespół (2005), Shredded Heritage, wersja na instrumenty gagaku, koto i fortepian (2005), CC @ SD na zespół (2005), Kyoto In_Ex na zespół japońskiej muzyki tradycyjnej i eksperymentalnej i wideo (2005), Fire and Ice V na kwartet smyczkowy, sheng, guzheng i perkusję (2006), YAGO II na zespół i wideo (2006), Cloud 5 na shō i zespół (2007), Andolangen na zespół i wideo (2007): Orpheus in China na zespół i CD (2007), Fire and Ice II na klarnet basowy, guzheng, elektronikę i wideo (2008), Pachinko /Zen na recytatora, dźwięki zarejestrowane i zespół (2008), TOMBO na instrumenty gagaku, zespół i wideo (2008), Pachinko-Zen II na recytatora, zespół i elektronikę (2009), I, Radio na zespół, głosy i elektronikę (2009), Future City na zespół instrumentów chińskich, kwartet smyczkowy i wideo (2009), Hyper-Dream na zespół i wideo (2009), Ding-Dong na siedem głosów i zespół (2009), A Page of Madness, muzyka do filmu na zespół, elektronikę, shakuhachi i klarnet basowy (2010), druga wersja na instrumenty japońskie i zachodnie: shō, koto, flet basowy, klarnet basowy, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2013), Diary of Water na koto i zespół (2011), Wave upon Wave na instrumenty japońskie, zachodnie i wideo (2011), Kyoto_Naigai na instrumenty zachodnie, japońskie i wideo (2011), Nine Chains... na zespół i wideo (2012), Our Private Sky na gitarę elektryczną i puzon (2012), Horizon na głos, instrumenty zachodnie i chińskie oraz wideo (2012), Sendai Transmissions na orkiestrę kameralną, solistów i wideo (2013), HARA na zespół i wideo (2014).