ur. w 1976, studiował kompozycję u Juliusa Juzeliūnasa w Litewskiej Akademii Muzyki i Teatru (1994–99). Jako przewodniczący Sekcji Młodzieżowej Związku Kompozytorów Litewskich (od roku 2000) uczestniczył w wielu przedsięwzięciach promujących muzykę młodych twórców, m.in. w organizowanym co roku festiwalu Druskomanija w Druskiennikach. Organizował również festiwal Bendras Faktorius, który odbył się w Wilnie w latach 2000 i 2001. Jego utwory były wykonywane na festiwalach Jauna Muzika (2002, 2003, 2008), Kopa (1998), Gaida (2007, 2009), Permainų Muzika (2008), Iš Arti (2008). W latach 2000–06 pracował jako inżynier dźwięku w Państwowym Teatrze Młodzieżowym w Wilnie. Od roku 2008 jest członkiem DIISSC Orchestra, której nagrodzony płytowy debiut zawierał m.in. CD in C(D), kompozycję Bialobžeskisa na altówkę i elektronikę.
Muzykę Martynasa Bialobžeskisa zaliczyć można do czterech ogólnych kategorii: akademickiej, teatralnej, klubowej oraz poszukiwań dźwiękowych, przy czym wszystkie te rodzaje są równie ważne. Obszary te często łączą się z sobą, zacierając w ten sposób muzyczne granice. Kompozytor debiutował w wieku lat 17 jako twórca muzyki do teatru, od tego czasu współpracuje z wieloma litewskimi reżyserami. Już jako student łączył muzykę popularną i akademicką, współpracując z litewskimi zespołami pop i muzyki elektronicznej. Również w muzyce kameralnej i symfonicznej sięga do rytmów, współbrzmień i emocji charakterystycznych dla współczesnej muzyki tanecznej (m.in. utwory Separations, Symphom, As If Pressing Play). Obszary te łączą się również w utworach zestawiających dźwięki akustyczne i elektroniczne (Radio CMB, Pro/ Free, As If Pressing Play, e-Sax i inne). Najdalej posuniętą syntezę muzyki akademickiej i popularnej można odnaleźć w jego utworach pisanych dla teatru, które często przybierają formę kolażu stylistycznego, jak choćby zestawienie kabaretu, muzyki klubowej i eksperymentalnej elektroniki w The Cronicles of Livelong Days and Livelong Nights. Martynas Bialobžeskis uważa się za twórcę, który nigdy nie „kalkuluje” swej muzyki, lecz szuka równowagi między uczuciem a intelektem, wolnością a strukturą, muzyką a tekstem. Swym utworom nadaje charakter gry, co znajduje odbicie w ich tytułach, które mogą być rozmaicie interpretowane.
