Niezwykły teatr „zajączków” – delikatnych lustrzanych odbić – Tadeusza Wierzbickiego, pełen ciszy (choć od czasu do czasu Tadeusz wypowiada jakieś słowa, komentując lub puentując to, co się dzieje na ekranie), zawsze mnie kusił, aby uczynić, żeby zabrzmiał. Ale jaką powinien przyjąć postać ów brzmiący teatr? W muzyce teatr – to opera. Hm... dopiero, gdy uświadomiłem sobie, że ponieważ Tadeusz cały teatr wyczarowuje sam, to i muzyka w nim działająca powinna być „jednoosobowa”, uznałem, że jego teatr mógłby stać się operą. Taką niedużą, kameralną, właściwie operką. W naszym utworze warstwę muzyczno-tekstową realizuje Marysia Wieczorek, która, co niezwykłe, łączy dwie specjalności: jest skrzypaczką i aktorką.

Historia szewczyka zaczerpnięta jest ze źródeł ludowych. Na przykład motyw fałszywego króla zapisał Kolberg w swoim monumentalnym dziele w tomie „Pokucie”.
Tadeusz Wielecki

Baśń o szewczyku zajmowała mnie przez całe życie. Chciałem dotrzeć do pierwotnej baśni, zrekonstruować ją. Grając ją za pomocą płomienia świecy odbitego w małych lusterkach, opowiadałem ją i w tych opowieściach żyła i się zmieniała. Zapisałem ją, ale potem zmieniała się w kolejnych wersjach, nie tracąc charakteru literatury ustnej. Opowieści towarzyszyła grafika świetlna animowana przy pomocy luster, prosta jakby ryta w skale. A właściwie nie animowana, ożywiana, ale poddana ciągom zmian obrazu i tym samym zmian znaczeń. Mały bohater wchodzi w świat liter. Zostaje władcą tego świata, gdy je pozna i nauczy się czytać znaczenia i je tworzyć. Rozpozna, co prawdziwe, a co jest tylko wytworami prawdopodobnymi.

Praca ta jest też studium teatru światła odbitego, próbą zbudowania konwencji i odpowiadającego jej instrumentarium. Zaczynałem od dziecięcej fascynacji, gdy znalazłem na ciemnym strychu pod strzechą zakurzone lustro. Słońce wpadające na strych przez małe okienko odbijało od lustra ślady palców w wytartym kurzu – na strzechę, na bielony komin.
Tadeusz Wierzbicki