ur. w 1947 w Hawrze we Francji, ukończył arabistykę, następnie ekonomię, ostatecznie jednak poświęcił się kompozycji, którą studiował pod kierunkiem Oliviera Messiaena. W 1971 r. zdobył Prix de Rome i spędził dwa lata w Villa Médicis. Po powrocie do Paryża w 1973 założył zespół Itinéraire, składający się z młodych kompozytorów i wykonawców. Grupa szybko stała się znana ze swych nowatorskich prób w dziedzinie konfrontowania brzmień instrumentów akustycznych z elektroniką. W latach 80. Tristan Murail w swych poszukiwaniach zaczął posługiwać się technologią komputerową i tak nawiązał wieloletnią współpracę z IRCAM-em. W ośrodku tym w latach 1991-97 nauczał kompozycji i brał udział w pracy nad kompozytorskim programem komputerowym Patchwork. Prowadził kursy i wykłady w licznych uczelniach i ośrodkach, m.in. na Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadcie, w opactwie w Royaumont i w Centre Acanthes. Do roku 2011 był profesorem kompozycji w Columbia University w Nowym Jorku, w 2012 został mianowany profesorem kompozycji w Universität Mozarteum w Salzburgu.

Ważniejsze utwory (od 1990): Allégories na sześć instrumentów i elektronikę (1989-90), Le Fou à pattes bleues na flet i fortepian (1990), La dynamique des fluides na orkiestrę (1990-91), L'Attent dla siedmiu instrumentalistów (druga wersja, 1992), Serendib dla 22 wykonawców (1992), La Barque mystique na zespół (1993), La Mandragore na fortepian (1993), L'Esprit des dunes na 11 instrumentów i elektronikę (1993-94), ...amaris et dulcibus aquis na chór mieszany i elektronikę (1995), Unanswered questions na flet (1995), Le Partage des eaux na wielką orkiestrę (1996), Attracteurs étranges na wiolonczelę (1992), Bois flotté na zespół i elektronikę (1997), Comme un oeil suspendu et poli par le songe... na fortepian (1998), Feuilles à travers les cloches na flet, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1998), Winter Fragments na zespół i elektronikę (2000), Le Lac na zespół (2001), Les travaux et les jours na fortepian (2002), Terre d'ombre na wielką orkiestrę i elektronikę (2003-04), Pour adoucir le cours du temps na 18 instrumentów i elektronikę (2005), Légendes urbaines na 22 instrumenty (2006), Les Ruines circulaires na klarnet i skrzypce (2006), Seven Lakes Drive na flet, klarnet, waltornię, fortepian, skrzypce i wiolonczelę (2006), Contes cruels na dwie gitary elektryczne i orkiestrę (2007), Liber Fulguralis na zespół, elektronikę i wideo (2008), Garrigue na flet basowy, altówkę, wiolonczelę i perkusję (2008), En moyenne et extrême raison na 15 instrumentów i elektronikę (2009), Les sept Paroles na orkiestrę, chór i elektronikę (2010), La Chambre des cartes na 8 instrumentów (2011), Dernières nouvelles du vent d'ouest na altówkę, waltornię, fortepian i perkusję (2011), Lachrymae na flet i kwartet smyczkowy (2011), Paludes na 5 instrumentów (2011), Le Désenchantement du monde, koncert na fortepian i orkiestrę (2012), The Bronze Age na sześć instrumentów (2012).