ur. w 1924 w Bernie, w latach 1947–55 studiował w Konserwatorium w Zurychu (klasa skrzypiec Steffi Geyer oraz teorii i kompozycji Willy Burkharda), a w latach 1955–56 w berlińskiej Hochschule für Musik (kompozycja u Borisa Blachera). W 1961 r. związał się na 11 lat z Akademią Muzyczną w Bazylei, gdzie od 1964 prowadził kursy kompozycji i instrumentacji. W 1969 zainicjował międzynarodowe seminaria kompozytorskie w Künstlerhaus Boswil (Szwajcaria), które współtworzył do 1980 r. W 1970 roku otrzymał Nagrodę Beethovenowską miasta Bonn (za utwór Tenebrae), a trzy lata później stypendium DAAD w Berlinie. W tym samym roku objął po Wolfgangu Fortnerze klasę kompozycji oraz kierownictwo Instytut Nowej Muzyki w Staatliche Hochschule für Musik we Fryburgu Bryzgowijskim. W latach 1979–82 pełnił funkcję prezesa Związku Kompozytorów Szwajcarskich. W 1998 r. stworzył serię koncertów „Musica insieme Panicale” w Umbrii. Począwszy od lat 80. prowadzi gościnne wykłady m.in. w Brazylii, Nikaragui, Kanadzie, Grecji, na Kubie, w sieneńskiej Accademia Chigiana, na uniwersytetach w Tokio, Nagoyi i Hiroszimie, w konserwatoriach paryskim i liońskim, w Malmö, Sztokholmie, Helsinkach, Londynie, Genewie, Berlinie, Mediolanie, Lucernie, Grazu, Radziejowicach, Bremie, Bergen, Sarajewie, Caracas oraz w paryskim IRCAM-ie.

Od 1990 r. uprawia głównie kompozycję, nadal prowadząc jednak kursy mistrzowskie. Pracował jako kompozytor-rezydent w Akademii Muzycznej w Bazylei, przy festiwalu „Musica” w Strasburgu, Huddersfield Festival, Centre Acanthes w Villeneuve, festiwalach w Lucernie, Bergen i Akiyoshidai (Japonia), a także w Winterthur i Viitasaari. Jest laureatem licznych nagród, m.in. Związku Kompozytorów Szwajcarskich (1975), Nagrody Artystycznej Miasta Bazylei (1978), Reinhold-Schneider-Prize miasta Fryburga Bryzgowijskiego (1985), Premio Italia (za Cantiones de Circulo Gyrante, 1986), European Church Music Prize miasta Schwäbisch Gmünd (2007), Musikpreis Salzburg (2009) oraz Ernst von Siemens-Musikpreis (2009); jest doktorem honoris causa Uniwersytetu w Strasburgu. Jest również członkiem akademii sztuk w Monachium, Berlinie i Mannheimie oraz honorowym członkiem MTMW. Mieszka w Bremie i w Panicale. W 1999 r. w kolońskim periodyku „MusikTexte” ukazał się zbiór jego pism Umgepflügte Zeit, a w roku 2009 Wolke Verlag wydało rozmowy, które przeprowadził z nim Claus-Steffen Mahnkopf.

Ważniejsze utwory (od 1990): Plainte – Die umgepflügte Zeit I na wiolę d’amore strojoną mikrotonowo (1990), Plainte – Lieber spaltet mein Herz I na violę d’amore (lub altówkę) i gitarę strojone mikrotonowo oraz perkusję (1992, wersja z fletem altowym – 1993), Winter seeds na akordeon (1993), Die Erde bewegt sich auf den Hörnern eines Ochsen, assemblage na czterech muzyków arabskich i dwóch europejskich oraz taśmę do tekstów Mahmuda Doulatabadiego (1993), Koncert kameralny „Intarsi”. In memoriam Witold Lutosławski na fortepian i 17 instrumentalistów (1994), Lamentationes de fine vicesimi saeculi na orkiestrę (1994), Lamentationes Sacrae et Profanae ad Responsoria Iesualdi dla sześciu śpiewaków i dwóch instrumentalistów, do tekstów różnych autorów (1997), Ecce homines na kwintet smyczkowy (1998), L’âge de notre ombre na flet altowy, violę d’amore i harfę strojone mikrotonowo (1998), Auf der Welt sein – Im Licht sein / Svjet – Man kann nicht atmen na chór i sześć głosów solowych, kotły i perkusję do tekstów Maxa Frischa i Osipa Mandelsztama (2000), Schwarzerde, kompozycja sceniczna według Osipa Mandelsztama (2001), Die Seele muss vom Reittier steigen... na wiolonczelę, baryton, kontratenor i orkiestrę (2002), ...à l’âme de descendre de sa monture et marcher sur ses pieds de soie..., koncert kameralny na wiolonczelę, baryton, kontratenor i dziewięciu instrumentalistów (także wersja na alt, wiolonczelę, baryton, akordeon i perkusję; 2004), Nous Le raison du cœur, in memoriam Jacques Derrida na alt i tenor (2004), Miserere hominibus na siedem głosów solowych i siedem instrumentów (2006), Quod est pax na pięć głosów, arabskie instrumenty perkusyjne oraz orkiestrę (2007), Vida y muerte no son mundos contrarios na mezzosopran lub kontratenor i violę d’amore (2007), Agnus Dei qui tollis peccata mundi dla sześciu instrumentalistów (2008), Intarsioso na alt, fortepian i kwartet smyczkowy (2009), La torture par l’espérance muzyka do filmu (2009), Erinnere dich an Golgatha... na kontrabas, osiemnaście instrumentów i elektronikę (2010), Intarsimile na skrzypce (2010).