ur. w 1956 na Litwie, kompozycji uczyła się u Broniusa Kutavičiusa w Szkole Sztuk Pięknych im. M. K. Čiurlionisa, a następnie w Litewskim Konserwatorium Państwowym w klasie Juliusa Juzeliūnasa. Od 1979 roku wykładała teorię oraz historię muzyki w konserwatorium w Kłajpedzie. Od 1982 roku mieszka i pracuje jako wolna artystka w Wilnie. Jest obecnie najpopularniejszą na Zachodzie kompozytorką litewską. Od połowy lat 90. jej kariera układa się w pasmo prestiżowych zamówień i wyróżnień, z których warto wymienić Nagrodę Narodową za oratorium Patchwork dla mojego miasta (1997) oraz nagrody konkursu Związku Kompozytorów Litewskich za najlepsze dzieło symfoniczne (Tres Dei Matris Symphoniae, 2004; La barca, 2005). Jej kompozycje są regularnie wykonywane na wielu europejskich festiwalach, m.in. na Schleswig-Holstein Musik Festival (1992), Helsinki Festival (1992), Musikhøst (Odense, 1992), aDevantgarde (Monachium, 1993), Warszawskiej Jesieni (1994, 1997), Spurensuche (Heidelberg, 1994), De Suite Muziekweek (Amsterdam, 1995), Artgenda 96 (Kopenhaga), Kaustinen XX Chamber Music Week (1998), Frau Musica Nova (Kolonia, 1998), Europäisches Musikfest Münsterland (1999), Frankfurter Festtage der Musik (Frankfurt nad Odrą, 2000, 2004), MaerzMusik (Berlin, 2003), Icebreaker II: Baltic Voices (Seattle, 2004), ISCM World Music Days (Berno, 2004), w ramach cyklu Musica Viva (Monachium, 2005). Jej muzyka prezentowana była również w Kanadzie oraz Korei Południowej. Narbutaitė należy do pokolenia litewskich neoromantyków, jednak jej twórczość wyróżnia się formalną precyzją, brzmieniowym oraz fakturalnym wyrafinowaniem oraz subtelną grą nawiązań i stylizacji.

Ważniejsze utwory (od 1995): Sinfonia col triangolo na trzy triangle i orkiestrę smyczkową (1996), Winterserenade na flet, wiolonczelę i altówkę (1997), Gesang na alt, tenor, baryton, obój i organy do poezji Rainera Marii Rilkego (1997), Centones meae urbi (Patchwork dla mojego miasta) na sopran, baryton, chór mieszany i orkiestrę (1997), Autumn Ritornello. Hommage à Fryderyk na kwartet fortepianowy (1999), Sonnet à l’Amour na tenor i gitarę do tekstu Czesława Miłosza (1999; wersja na tenor, klawesyn i wiolonczelę, 2002), Melodija Alyvų sode (Melodia w Ogrodzie Oliwnym) na zespół kameralny (2000), II Symfonia na wielką orkiestrę (2001), Variation for Julius Juzeliūnas na orkiestrę smyczkową (2002), Tres Dei Matris Symphoniae na chór mieszany, pięć perkusji i smyczki do tekstów liturgicznych, fragmentów Pieśni nad Pieśniami oraz poezji mistycznej Hildegardy z Bingen (2003), Drappeggio na kwartet smyczkowy (2004), La barca na chór mieszany i orkiestrę (2005), Le linee e i contorni na flet, klarnet, skrzypce i wolonczelę (2006), Pas de deux na mezzosopran i wiolonczelę do tekstu Jacques’a Préverta (2006), Le linee e i contorni na flet, klarnet, skrzypce i wiolonczelę (2006), krantas upė simfonija (brzeg, rzeka, symfonia) na orkiestrę symfoniczną (2007), Lapides, flores, nomina et sidera na chóry mieszane, instrumenty dęte i perkusję (2008), Cornet, opera na 9 solistów, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (2012).