Urodzony w 1954 r. w Lublanie. Początkowo studiował w Akademii Muzycznej w Lublanie w klasie klarnetu, a następnie kompozycję (pod kierunkiem Uroša Kreka). W latach 1983–86 kontynuował studia u Klausa Hubera we Fryburgu, a w latach 1986–89 u György Ligetiego w Hamburgu.

Zdobył wiele międzynarodowych nagród, m.in. Premio Europa w Rzymie (1985), im. Albana Berga w Wiedniu (1995), Gaudeamus w Amsterdamie (1986) oraz Międzynarodową Nagrodę Kompozytorską w Wiedniu (1991). Był ponadto stypendystą Niemieckiej Wymiany Akademickiej (DAAD, 1985–87), Fundacji Heinricha Strobla / Südwestrundfunk w Baden-Baden (1990, 2000, 2004) oraz artystą rezydentem w Schreyahn (1993/94).

Jego kompozycje powstały na zamówienie m.in. Dni Muzyki w Donaueschingen (1988), Musikprotokoll w Grazu (1990), Festiwalu Muzycznego Akyoshidai w Japonii (1996, 1997), Biennale w Berlinie (1997), Radia France w Paryżu (1999), Opery Bawarskiej (2003), Warszawskiej Jesieni (2007), Filharmonii Słoweńskiej (1999, 2004), Radiowej Orkiestry Symfonicznej Słowenii (1993, 2007/08). Jego dzieła prezentowane były w Europie, Japonii, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Australii, a także podczas ISCM World Music Days (1988, 1990, 1994, 1999, 2003, 2004, 2006, 2008 i 2011).

Od roku 1995 jest profesorem kompozycji w Akademii Muzycznej w Lublanie, a od 2002 r. mieszka także w Karlsruhe. W 2000 r. Rojko powrócił do koncertowej aktywności zawodowej jako klarnecista, występując często w duecie z gitarzystką Klarą Tomljanovič lub akordeonistą Luką Juhartem, a w ostatnich latach z obojgiem w Trio Quo Vadis.

Ważniejsze utwory (od 2000): Spin I i II na fortepian (2000– 01), La bella donna dove amor si mostra na chór mieszany do tekstu Milana Jesiha (2000–01), Lamento na saksofon altowy (2000–01), The Perfect Step, muzyka na taśmę do przedstawienia baletowego (2000–01), Spin na akordeon (2000–01), Pressure na big-band, skrzypce i gitarę elektryczną (2001), Vox na klarnet i akordeon (2001), Rondo-vous na zespół kameralny i live electronics (2001–02), Concerto fluido na akordeon i zespół szesnastu instrumentów (2001–03), Trio fluido na dwa saksofony i fortepian (2002–03), Septetto fluido na kwintet instrumentów dętych drewnianych, fortepian i kontrabas (2002–03), Micro-ostinati na klarnet i gitarę (2003), Reki (Nad rzekę) na chór żeński lub chłopięcy do przysłów słoweńskich (2003), Chiton (Pst!) na gitarę solo (2003), Kanon Rojakom na wielką orkiestrę, chór (i narratora) (2003), Stone Wind na saksofon, akordeon i wiolonczelę (2004), Koncertant(n)i k(o-j)u-je-jo na dwa klarnety i orkiestrę (2003–04), Stone Wind II na flet, klarnet, róg, bębny, skrzypce i kontrabas (2004), Stone Wind III na saksofon, akordeon i wiolonczelę (2004), Dice Song na 9 muzyków (lub więcej) (2004), Genug (Enough) na dwie gitary i akordeon (2004), Cum Grano Salis na mezzosopran, flet, gitarę i perkusję (2004), Krog (Circle) II na kwartet smyczkowy (2005), Krog (Circle) III na kwartet akordeonowy (2005), Meteor, wersja na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (2005), Piano Motorico na dwa fortepiany (2005), Stone Wind IV na akordeon, fortepian i wiolonczelę (2005), In jedem Sprung na sopran, perkusję i live electronic, tekst: Marianne Hall (2005), Pobegli trio (Escaped Trio) na trio akordeonowe (2006), Stone Wind V na klarnet, akordeon i wiolonczelę (2006), A Venti...ur na 11 instrumentów (2006), A String of Pearls na altówkę i fortepian (2006), Izvir (Spring) na orkiestrę kameralną (2006–07), Lakritze na mezzosopran, gitarę i akordeon (2013).