dernier espace avec introspecteur (Matthias Pintscher)
W powstałym w 1993 roku utworze dernier espace avec introspecteur na bajan (rosyjski akordeon guzikowy) i wiolonczelę Matthias Pintscher po raz pierwszy świadomie odwołuje się do sztuk plastycznych. Określa swój utwór jako „zbliżenie się, parafrazę, optyczne powiększenie wybranego dzieła z obszaru plastyki”.
Jak pisze dalej, w przypadku dernier espace avec introspecteur przedmiotem jego studiów jest forma przestrzenna Josepha Beuysa environmentz 1982 roku (eksponowana w Galerii Państwowej w Stuttgarcie). To oczywiste, że nie da się skomponować, „udźwiękowić” wizualnych wrażeń – nie ma żadnych inter dyscyplinarnych przełożeń między kształtem brzmiącym i widzianym. W znacznie większym stopniu możliwe jest przeciwstawianie sobie różnych sformułowań językowych, to znów zbliżanie ich do siebie poprzez wzajemne podobieństwa i analogie.
„Podjąłem próbę przeniesienia pojęcia doświadczenia przestrzeni Beuysa, obecnego w jego environments, na płaszczyznę akustycznych procedur. Wynikiem jest parafraza konkretnych wizualnych znaków i konturów zawartych w instalacji; zamiar akustycznej symulacji konkretnej przestrzeni, osiągany na drodze czysto asocjatywnych fenomenów; próba całościowego ogarnięcia; forma rozkładu wewnątrz rotującej statyki mojej muzyki, która – na wzór pryzmatu – umożliwia najsubtelniejsze zmiany koloru, intensywności i plastyczności poprzez ekstremalną redukcję materiału.
Należałoby może użyć tu określenia „wielowymiarowość“ brzmiącego kształtu. „Introspecteur “, który zagląda do wnętrza, tutaj „wsłuchuje się we wnętrze dźwięku“, delektuje się każdym momentem.
Aby to akustyczne badanie uczynić słyszalnym, muzyka dernier espace avec introspecteur rozwija się w wolnych tempach. Beuys w związku ze swoją instalacją mówił o nowym wymiarze, nowej jakości, jakości ciepła. Również ja spróbowałem całkowicie świadomie ukierunkować energetyczne prądy między repertuarem dźwiękowym obu instrumentów“.
Matthias Pintscher
