ur. w 1970 w Buenos Aires, studiował w Conservatorio Nacional grę na fortepianie, dyrygenturę i kompozycję jako uczeń Laury Baade i Guillermo Scarabino. W latach 1992–98 był stypendystą Fundacji Antorchas, od 1996 do 1998 korzystał ze stypendium Mozarteum Argentino.
Po przyjeździe do Europy kontynuował edukację w Paryżu, Frankfurcie i Londynie. Od 1994 był studentem Michaëla Lévinasa i Gérarda Griseya w paryskim Conservatoire National Supérieur de Musique (w 1995 jako stypendysta rządu francuskiego). Ukończył konserwatorium z I nagrodą (Prix à l’unanimité) za kompozycję (1996) i nagrodą specjalną. Przez dwa lata uczył się we frank furckiej Hochschule für Musik u Hansa Zendera (1995–96), a w 1997 przebywał w Londynie, gdzie jego pedagogiem był John Carene.
Po powrocie do Francji przez dwa lata (1996–98) był dyrektorem muzycznym i pierwszym dyrygentem Orchestre du Crous w Paryżu.
W 1998 zdobył stypendium Fundacji Nadii i Lili Boulanger, w 1999 – grant „Villa Médicis hors les murs”. W 2000 na zaproszenie Petera Eötvösa był kompozytorem-rezydentem w Herrenhaus-Edenkoben, w 2001 przebywał w Akademie Schloss Solitude w Stuttgarcie.
Za operę
Midea, wystawioną po raz pierwszy w 2000 r. w Teatro Caio Melisso w Spoleto (następnie w 2001 w rzymskim Teatro dell’Opera), otrzymał nagrodę Orfeusza 2000 (jury przewodniczył Luciano Berio). W 2003 za sprawą Instytutu Francusko-Japońskiego w Kioto został zaproszony do Villa Kujoyama.
Jest także laureatem Nagrody im. George Enescu, przyznanej przez SACEM w 2004, i Simon Guggenheim Memorial Foundation Fellowship (2007). W 2006 został artystą-rezydentem fundacji Civitella Rainieri w Umbrii. W 2007 nagranie jego kantaty
Hochzeitsvorbereitungen (mit B und K) otrzymało nagrodę Académie du Disque Lyrique w kategorii współczesnej muzyki scenicznej.
Oscar Strasnoy otrzymuje zamówienia twórcze od europejskich i amerykańskich instytucji artystycznych. Jego utwory wykonywane były przez najbardziej renomowane orkiestry i zespoły francuskie, jak Orchestre Philharmonique de Radio France, Ensemble 2e2m, Itinéraire. Znane są w Anglii, Japonii, Polsce, Rosji, Rumunii, Argentynie, we Włoszech i na Węgrzech.
W 2004 jego operetka a cappella
Geschichte według Gombrowicza obiegła sceny w różnych krajach. Zaliczają się do nich Theaterhaus w Stuttgarcie, opera w Lille i Teatro Colón w Buenos Aires; obejrzeli ją również widzowie teatru w Lublinie. W tym samym roku cykl jego pieśni
Six Songs for the Unquiet Traveller został wykonany przez Ann Murray i Nash Ensemble podczas inauguracji odnowionej londyńskiej Wigmore Hall.
W 2005 kompozytor odbył tournée po Rosji, a jego utwory zostały wykonane w Moskwie, Sankt Petersburgu, Kałudze i Woroneżu.
Oscar Strasnoy działa również jako pianista. Wraz z Pablem Márquezem (gitara) i Gabrielem Saidem (perkusja) tworzy Trio Ego Armand. Odbyło ono liczne podróże artystyczne w Europie, Japonii i Argentynie. Popularnością cieszą się występy tego zespołu towarzyszące pokazom filmu niemego
Underground Anthony’ego Asquithe’a (1928); muzykę do niego napisał Strasnoy na zamówienie Muzeum Luwru.
W tym roku planowana jest premiera zamówionej przez operę w Bordeaux opery
Slutchaï.
www.oscarstrasnoy.info
W a ż n i e j s z e u t w o r y (od 1995):
piano 2 britannicus na fortepian (1995),
piano 3 de Colchide à Corinthena fortepian (1997),
Bloc-notes de Midea 1, 2, 6 na zespół i głos (1996–99),
Bloc-notes de Midea 4 na sześć instrumentów (1998),
Bloc-notes de Midea 5 na 12 instrumentów (1998),
Mano brava (z
2 tangos) na zespół instrumentalny (1999),
piano 4 cinq pièces na fortepian (1999),
Derrumbe (z
2 tangos) na saksofon sopranowy, bandoneon, kontrabas i fortepian (1999),
acrobata na skrzypce solo (2000),
Bloc-notes d’Ephemera 1, pięć utworów na osiem instrumentów (2001),
Bloc-notes d’Ephemera 2 na dwa fortepiany (2001),
piano 5 exercices de Latinité na fortepian (2002),
J’ai la fureur d’aimer na dwa głosy i fortepian (2002),
oh na kontratenor solo (2002),
Midea, opera do tekstu Iriny Possamai (1996–2003),
Geschichte, operetka a cappella na podstawie fragmentów nieukończonego dramatu Witolda Gombrowicza (2003),
Opérette, libretto wg Gombrowicza (2002–03),
Panorama na głos żeński solo (2003),
Serial Toro na saksofon altowy i perkusję (2003),
Six Songs for the Unquiet Traveller na zespół i mezzosopran, do słów Alberto Manguela (2004),
Naipes, sześć utworów na flet, klarnet, skrzypce, altówkę, wiolonczelę i fortepian (1995, rew. 2005),
Hochzeitsvorbereitungen (mit B und K), kantata sceniczna do tekstów z
Dziennika Franza Kafki w dialogu z kantatą
Weichet nur, betrübte Schatten BWV 202 J. S. Bacha na dwa głosy i zespół (2000, popr. 2005),
Fabula, „opera kieszonkowa“ na kontratenor i violę d’amore, do libretta Alejandro Tantaniana i Renaty Ackermann wg ludowego tekstu włoskiego (2005),
Pięć pieśni dla Ingrid Caven na głos i fortepian, słowa: W. W. Fassbender, H. M. Enzensberger, J.-J. Schuhl (2005),
Scherzo (
Sum No. 3) na orkiestrę (2006),
The End (
Sum No. 4) na orkiestrę (2006),
Toy na fortepian i pięć perkusji (2005–06),
L’Instant, opera na kontratenor, dwoje aktorów, chóry i orkiestrę symfoniczną do libretta Alejandro Tantaniana (2007),
Sur Babel na chór mieszany a cappella (2008),
Quodlibet, cykl pieśni do słów różnych autorów na kontratenor, gitarę, fortepian, kontrabas i perkusję (2008),
sum na orkiestrę symfoniczną (2008),
Le Bal, opera do libretta Matthew Jocelyna wg książki Irène Némirovsky (2009),
Cachafaz, tragedia w dwóch aktach do libretta Copi (Raúla Damonte Botany) na dwa głosy, aktora, chór i zespół instrumentalny (2010),
Un Retour,opera kameralna do libretta Alberto Manguela (2010),
Trois caprices de Paganini, koncert skrzypcowy na motywach trzech
Kaprysów op. 1 Niccolò Paganiniego (2011),
Incipit (Sum No. 1)na orkiestrę symfoniczną (2011),
Y (Sum No. 2) na orkiestrę symfoniczną (2011),
Dido & Aeneas – Henry Purcell, opracowanie opery H. Purcella na siedmiu solistów, dwa fortepiany, trąbkę, puzon i dwie perkusje (2011),
Heine, cykl pieśni do słów Heinricha Heinego na tenor i/lub mezzosopran i fortepian (2011),
Usages du monde na chór dziecięcy lub żeński i zespół instrumentalny do słów Baronne Staffe (2011).
