ur. 1956 w Tokio. Studiował malarstwo i teorię sztuki na Uniwersytecie Tamagawa w rodzinnym mieście. W latach 70. grywał w zespołach rockowych. W późniejszym okresie zrezygnował z występów scenicznych na rzecz eksperymentów z użyciem zepsutych magnetofonów i zastosowaniem sprzężenia zwrotnego, tworząc własny gatunek muzyki noise, a w 1981 r. rozpoczął projekt Merzbow. Podczas studiów interesował się ideami dadaizmu i surrealizmu. Nazwa Merzbow (która przylgnęła do Akity jako jego pseudonim) nawiązuje do słynnego projektu Merzbau Kurta Schwittersa, zwanego także „katedrą erotycznego ubóstwa”. Początkowo Akita tworzył Merzbow w duecie z poznanym w szkole średniej Kiyoshim Mizutanim. Powstałe nagrania muzyki noise (Metal Acoustic Music, Rembrandt Assemblage, Solonoise 1) Akita wydawał pod własną marką Lowest Music & Arts, założoną z myślą o wymianie kaset z innymi undergroundowymi zespołami. We wczesnych projektach operował zapętlonymi taśmami, twórczo potraktowanymi nagraniami perkusji i metalu; posługiwał się w nich metodą, którą określał jako „akcja materialna” (material action), polegającą na wzmacnianiu cichych dźwięków przez mikrofon aż do ich zniekształcenia. Metoda ta została użyta w Material Action for 2 Microphones oraz Material Action 2 N.A.M. W 1984 r. Akita stworzył drugą markę wytwórni, ZSF Produkt. W tym samym okresie projekt Merzbow zdobył popularność; pojawiły się jego nagrania dla kolejnych międzynarodowych wytwórni, prezentowany był w ramach zagranicznych tournée w ZSRR (1988), USA (1990), Korei (1991) oraz dwukrotnie w Europie (1989, 1992). Kiyoshi Mizutani opuścił Merzbow po pierwszym tournée europejskim i rozwija obecnie karierę solową.

W pierwszą europejską podróż Merzbow artyści mogli zabrać jedynie prosty przenośny sprzęt, który zdecydował o ostrym brzmieniu. Projekt był więc w latach 90. kojarzony z takim właśnie stylem noise, zarejestrowanym na pierwszym nagraniu cyfrowym Cloud Cock OO Grand.

Nagrania powstałe od połowy lat 90. charakteryzują się zazwyczaj skrajnie rozbudowanym wolumenem brzmienia, a niektóre znacznie przekraczają przyjęte standardy. Merzbow wykorzystuje zniekształcenia dźwięku, sprzężenia zwrotne oraz hałasy uzyskiwane na syntezatorach i własnoręcznie skonstruowanych przyrządach hałasujących. Choć twórczość Merzbow ma ostry charakter, Akita sięga także po muzykę ambient. Ostrym brzmieniom noise przeciwstawia też niekiedy elementy melodii i rytmu. W latach 90. muzyka Akity zyskała na sile, a w opracowaniach studyjnych prezentowała dodatkowo wzmocniony wolumen brzmienia. Wynikało to z ówczesnych wpływów death metalu i grindcore’u.

W 1994 r. Akita zdobył stary syntetyzator EMS, a w 1999 r. − pierwszy komputer Macintosh. Podczas koncertów na żywo odtwarzał muzykę noise z samego laptopa lub zespalając go z syntezatorami. Od albumu Frog (2001) stosował także sample dźwięków wydawanych przez zwierzęta (wkrótce Akita został weganinem). W 2002 r. wydał Merzbeat, uznany za wyraźne odejście od typowego dla niego abstrakcyjnego stylu dzięki wprowadzeniu fragmentów rytmicznych. Siedem lat później ponownie wprowadził zestaw perkusyjny. Zmianę tę można usłyszeć w 13 Japanese Birds – serii 13 płyt wydawanych w 2009 r. W tym samym czasie artysta zmienił także nazwę swego studia na Munemihouse.

W listopadzie 2009 Akita rozpoczął publikowanie materiałów archiwalnych z lat 80. i 90. Łącznie wydał ponad 400 nagrań na różnych nośnikach. Występował w wielu krajach z koncertami i instalacjami dźwiękowymi, również na festiwalach (m.in. Sonar w Hiszpanii, All Tomorrow Parties i Super Sonic w Wielkiej Brytanii, FIMAV w Kanadzie, Molde Jazz Festival w Norwegii). Brał także udział w takich wydarzeniach, jak Westbunt Biennale w Szanghaju (2013), Triennale w Jokohamie (2001), Biennale Sztuki Współczesnej w Berlinie (2004). Z Merzbow współpracują tacy artyści, jak Mike Patton, Alec Empire, Boris, Sunn, Keiji Haino, Richard Pinhas (Heldon) czy Jim O’Rourke.

Wybrana dyskografia: Lowest Music & Arts 1980−1983 (2012), Merzbow vs Nordvargr* − Partikel III (2013), Tamayodo (2013), Kookaburra (2013), Merzbow Meets M.B. (2013), Grand Owl Habitat (2013), Takahe Collage (2013), Duo (Masami Akita & Kiyoshi Mizutani − wybrane sesje studyjne z lat 1987−89; 2013), Nezumimochi (2014), Full of Hell &Merzbow (2014).

Ważniejsze koncerty i instalacje: Holland Festival (Amsterdam, 2001), Festiwal w Tuluzie (2001), Molde Jazz Festival (Norwegia, 2001), Triennale w Jokohamie (2001), Festiwal Muzyki Współczesnej w Victoriaville (Kanada, 2002 i 2014), Frequency [Hz] Schirn Kunsthalle (Frankfurt nad Menem, 2002), Kunsthalle w Wiedniu (2002), Metamorphose (Shizuoka, Japonia, 2003), Muzeum Sztuki Współczesnej w Serralves (Porto, 2003), Uniwersytet Narodów Zjednoczonych (Tokio, 2003), Volksbühne (Berlin, 2003), CTRL_ALT_DEL Festival (Stambuł, 2003), The Arches (Glasgow, 2003), What is Music? Festival (Brisbane−Melbourne− −Sydney, 2004), 3. Biennale Sztuki Współczesnej w Berlinie (2004), Centrum Sztuki Współczesnej w Wilnie (2004), Feed Festival (Birmingham, 2004), Underground Film & Music Festival (Lozanna, 2004), Perspective (Västerås, Szwecja, 2004), instalacja dźwiękowa Sound Oasis (Meksyk, 2004), Romaeuropa Festival (Rzym, 2005), Kunstraum Walcheturm (Zurych, 2005), Roskilde Festival (Kopenhaga, 2005), All Tomorrow Parties (Londyn, 2005), Wrocław Industrial Festival (2007), Artissima Festival (Turyn, 2007), Super Sonic Festival (Birmingham, 2008, 2012), kościół pw. św. Tomasza Męczennika (Newcastle, 2008), Republic (Salzburg, 2009), Berghain (Berlin, 2010), Elevate Festival (Graz, 2010), A38 (Budapeszt, 2011), Galerie Sans Nom (Moncton, 2011), FIMAV (Victoriaville, 2011), Kuudes Linja (Helsinki, 2012), Spazio Concept (Mediolan, 2012), Aurora Festival (Sydney, 2012), Biennale w Szanghaju (2013), Alt. Music Festival (Nowa Zelandia, 2013), Sonic Protest Festival (Paryż, 2014), Oval Space (Londyn, 2014).