Inspirację dla powstania tej „małej serenady na zniknięcie” stanowił słynny Pejzaż z upadkiem Ikara Pietera Breughla starszego. Oprócz bukolicznej płodności tego przedstawienia uderzyła mnie w nim niemal natychmiast sprzeczność pomiędzy tytułem a całkowitym brakiem konsekwencji w sposobie prezentacji zdarzenia, które nominalnie jest tematem obrazu. Jak na wielu ówczesnych płótnach temat ten służy jedynie za pretekst dla przywołania istnego theatrum obrazów i odniesień, które żyją własnym życiem.

Obraz ten jest zatem nie tyle refleksją nad heroiczno-tragicznym mitem, ile raczej przełożeniem na środki malarskie dziwnego poczucia przeminięcia, które Breughel przywołuje błyskotliwie w postaci świata pogodnie zajętego własnymi sprawami, całkowicie niepomnego na niemal niewidoczną, maleńką parę nóg żałośnie wystających z wody, a jedynym znakiem apokaliptycznego zdarzenia czyniąc parę skrzydeł opadających smutno za ich niedawnym właścicielem.

Dwa aspekty tego zdarzenia zostały wyraźnie odzwierciedlone w kompozycji, choć bez intencji ilustracyjnych. Po pierwsze, materiał muzyczny pojawia się czy wręcz wybucha od razu w pełni ukształtowany, mając już za sobą proces kształtowania się. Po drugie, stopniowa erozja tego wyraźnie zarysowanego, repetytywnego materiału prowadzi do serii scenek wyłaniających się w przerwach coraz bardziej rozerwanego materiału początkowego.

La Chute d’Icare na klarnet obbligato i mały zespół powstał na zamówienie Fundacji Gulbenkiana w Lizbonie, a jego premiera odbyła się w 1988 r. na festiwalu w Strasburgu z udziałem Armanda Angstera i Het Nieuw Ensemble z Amsterdamu.

Brian Ferneyhough